We zijn geen vrienden. We kennen elkaar omdat je jaren geleden een blogcursus bij me volgde. Een paar jaar geleden overleed een oud cursist door ziekte, maar zij was al wat ouder. Wat ik zeg, we zijn geen vrienden. We waren collega’s, we woonden in dezelfde stad. We kwamen elkaar weleens tegen bij een borrel. We kletsten over duurzaamheid. Tips voor leuke duurzame winkeltjes kwamen meestal van jou. Ik stuurde soms die tips weer door. Je liefde voor Azië was er altijd en verweven in je leven. Je woonde zelfs een tijdje in Chinatown. We volgen elkaar op de socials, de laatste paar jaar vooral via je blog. De ironie. (…)

En nu lees ik dat je nog maar een paar dagen hebt. Ik kan er niets aan doen maar ik ga meteen terug naar de laatste dagen van mijn moeder, thuis in haar bed, en hoe dat was. Ik zie een foto van een vermagerde vrouw met nog een plukje groenig haar dat, denk ik, ooit blauw geweest moet zijn. Je eet een ijsje, althans, je houdt een raket in je hand. En ik raak ontroerd omdat je nog jong bent en lacht en nog steeds zie ik de glinstering in je ogen. Hoe kan een jongedame ineens zo ziek zijn en nog maar een paar dagen hebben? En ik staar naar die raket.

Het is zo verdomd cliché maar soms wil ik mensen die klagen en het leven zo zwaar vinden door elkaar schudden want je verliest zo veel tijd! Voor je het weet kun je niet meer terug. Is het leven klaar. Moet je afscheid nemen. Is het alleen maar terugkijken en niet verder. Voel je je daar weer schuldig over want het had zo anders kunnen zijn.

Sommige mensen zijn niet je vrienden. Het zijn kennissen, getuigen of wandelaars die dezelfde route lopen en dan, om welke reden dan ook, een afslag nemen. Maar zij hebben iets wat je herkent of fijn vindt. Iets dat blijft hangen. En dat had jij.