Als er een incident plaatsvindt, denk ik vaak aan dominostenen. Als er eentje omkiept, gaat de rest ook en je weet niet waarvoor elke dominosteen staat. Als er een incident plaatsvindt en de eerste dominosteen valt, bijvoorbeeld omdat een buurman bij een buurvrouw aanbelt en haar kind opendoet, dan zijn er op dat moment al twee stenen omgevallen. Moeder en dochter en dan een vriendinnetje, buurtbewoners, een paar bouwvakkers die buiten bezig zijn. En dan verplaatst alles. Er vallen meer dominosstenen om. In een ziekenhuis zijn altijd veel mensen. Patiënten, receptiemedewerkers, verpleegkundigen, leerlingen, schoonmakers, directiestaf en in een leslokaal een docent. En ze vallen om, die stenen. De een raakt op de een of andere manier de ander. Op zulke momenten denk ik vaak aan die ene film, Crash. Over de onzichtbare lijnen die in elkaar knopen. Wat de een doet heeft onmiddellijk effect op de ander. En je weet soms niet in hoeverre je de ander aanraakt en treft en hoe wijd dit reikt.

Gisterenmiddag las ik een teletekstbericht en was in dubio. Zou ik bellen? Geen nieuws was toch altijd goed nieuws? Ik besloot af te wachten. Daarna kwam het verlossende telefoontje. Oudste gastkind liep naar me toe en vertelde dat hij geschrokken was maar alles was oké. Net vandaag was zijn vader een keer niet in het ziekenhuis aan het werk. De kinderen waren geschrokken en opgelucht.

De dominostenen raken toch meer dobbelstenen dan je van tevoren denkt.