Vorige week las ik een stukje op de NOS site. Er zat een filmpje bij, dat ik aanzette. Het ging over een oudere dame die zo zoetjes aan bezig was met nadenken over een andere woning, want de woning waar ze eerst zat werd te groot, zeker na het overlijden van haar man. Haar dochter en schoonzoon besloten om, na een goed gesprek, hun (schoon)moeder bij hun achter in de tuin te verhuizen, met een soort tiny house-achtige constructie. Ik bekeek het filmpje en fronste mijn wenkbrauwen want in dat ‘goede gesprek’ tussen dochter en schoonzoon was er toch de vraag of je je (schoon)moeder wel zo op je lip wilde hebben zitten. Permanent!

De camera bewoog zich via de tuin naar het tiny huisje. Het was helemaal niet tiny. ’72 vierkante meter.’ legde de oudere dame uit. Een enorme keuken, zitgedeelte, ruime badkamer en dito slaapkamer. En die tuin? Die was meters breed en net zo wijd. Hun moeder kwám in het huisje in de tuin terecht maar ze zouden een verrekijker moeten pakken om hun moeder in het raam te zien staan.

Voor deze familie werkte het misschien omdat zij financiele middelen hadden en enorme ruimte. Met de huidige uitgeklede zorg en een minister voor Langdurige Zorg die pleit voor nog meer zelf- en mantelzorg, zou het geen luxe moeten zijn om je ouders in een huisje in je tuin neer te zetten. Moet je wel een tuin hebben. En luxaflex.