Er was een achtergrondfoto geprojecteerd op het toneel van een meer met een zonsondergang. Het riet danste zachtjes op de cadans van een lichte bries. Tegelijkertijd, aan mijn linkerzijde, in de hoek, vond een interview plaats met de schrijver Joris van Casteren, wiens boeken ik met veel plezier gelezen heb. Hij deelde zijn inzichten over ‘De eenzame uitvaart’ en zijn boek over eenzaamheid. Dit interview verliep soepeler dan het vorige; daarin moest een mimespeler genaamd Pleuni Veen de interviewer uitleggen wat mime precies inhield, maar dat bleek een uitdaging te zijn. Daarnaast bekritiseerde hij haar bedachtzaamheid alvorens te antwoorden. Ze zat “veel in haar hoofd”, en ook tijdens haar opleiding was dit een punt van aandacht, gaf ze toe. In plaats van hem te vragen waarom onmiddellijk een antwoord altijd als de norm wordt beschouwd, en of dat wel zo vanzelfsprekend is, liet ze het passeren. Af en toe raakte ik echter stevig afgeleid, want mijn aandacht werd getrokken door kleine vliegjes in het riet. Dit leek niet de bedoeling te zijn van zo’n avond, bedacht ik.

In de foyer, nadat de voorstelling en interviews waren afgerond, troffen mijn vriend en ik Joris van Casteren aan bij de bar. Enkele weken daarvoor had vriendlief hem gemaild over iets dat ik hier (nog) niet kan bespreken, maar het gesprek verliep vlot en gezellig, vergezeld van nog een biertje en een voorstel om aan een tafel plaats te nemen. De tijd vloog voorbij, het werd later dan ik aanvankelijk had gedacht.

Ik ging zonder al te veel verwachtingen naar deze voorstelling. De presentator vroeg om applaus na het voordragen van een gedicht, begeleidde de mimespeler in een oefening terwijl ze met gesloten ogen met een stoel rondliep, en aan het einde van de avond leek hij nog steeds niet helemaal te begrijpen wat mime precies behelsde. Het gesprek met de schrijver in kwestie na het interview bleek veel boeiender. Mijn avond kon niet meer stuk.