Er zat een oude dame op een houten bankje, haar blik gefixeerd op de tennisbanen aan de overkant. Kinderen renden heen en weer, bezig met hun tennislessen. Toen ik naderbij kwam, begroette ze me vriendelijk. Even later nam ik naast haar plaats. Ze tuurde naar de hemel. “Kijk,” zei ze plotseling, “Daar is mijn vader.” Haar vinger wees naar een stipje hoog in de wolken. “Hij vliegt altijd in deze streek.” Ik keek opnieuw. Het was niet meer dan een vlek in de verte. Ze was duidelijk te oud om een levende vader te hebben die vloog. Even later wees ze weer omhoog. “Kijk, daar is mijn vader.” Het voelde zinloos om haar tegen te spreken of kritische vragen te stellen. Als zij geloofde dat haar vader in de lucht was, dan was dat zo. “Was hij een piloot?” vroeg ik voorzichtig. Ze leek even van haar stuk gebracht en dacht na. “Ehm, zoiets ja. Hij deed allerlei dingen.” Met moeite stond ze op en zwaaide. “Ik moet gaan. Ik woon hier vlakbij.” Ongeveer een half uur later keerde ze terug en vond een nieuw vliegtuig om naar te wijzen. Het was haar vader, dat kon niet anders.