Soms denk ik dat ik te veel begrip heb voor anderen. Dat ik me te veel inleef. Voor die medische professional, of het nu een verpleegkundige of een radioloog is, is het ook geen gemakkelijke taak. Ze moeten allerlei soorten borsten op een plastic plaat leggen. Van grote cups tot hele kleine, die amper op die plaat kunnen blijven liggen. En dan heeft die patiënt ook nog pijn want die borsten worden nogal hard door die twee platen platgedrukt. En dan houdt zo’n patiënt het niet helemaal vol en zucht.
‘Nee, nee, die foto is mislukt. Ja, je bent steeds aan het zuchten!’ Zuchtend komt ze weer achter de computer vandaan. ‘Het moet weer opnieuw. Helaas.’
Ik verdoe iemands tijd, denk ik dan. Het had allemaal sneller gekund. Maar ze vertelde niet dat ik mijn adem moest inhouden. Ik hield mijn adem wel in, dat ging automatisch. Ik had mijn vuisten gebald. Hield mijn kaken op elkaar. Ik stond op mijn tenen omdat het apparaat mijn lijf omhoog duwde. Ik wilde er óók snel vanaf zijn. Het was allesbehalve een pretje. Het deed verdomde pijn.
Na zes foto’s was ik klaar. Het had zo veel meer geholpen als de radioloog een beetje begrip had. Ze was verdomme een vrouw.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.