Het is aan ons.

Na de verkiezingsuitslagen, afgelopen woensdagavond laat, bedacht ik me één ding: we zullen nog meer de straat op gaan. Er zullen meer kreten worden geuit. De toon zal niet meer genuanceerd zijn maar we zullen het beestje bij de naam noemen. We zullen meer met elkaar praten en meer zien waar de schoen wringt. We zullen ons niet machteloos voelen, misschien heel even, maar daarna overgaan tot actie. We zullen uit de bubbel stappen en zien hoe de realiteit eruit ziet. We zullen tegenwerken omdat het moet. We zullen onze monden niet houden. We zullen daadkrachtig zijn en onze vuisten ballen. We zullen niet buigen voor discriminatie, racisme en buitensluiten. We zullen de media aanspreken op waar ze op de zere plek moeten duwen, als er tegenstrijdigheden aan de oppervlakte liggen en onwaarheden worden verkondigd. We zullen de media aansporen de vragen te stellen die nodig zijn om de kiezer, die denkt dat alles veranderen zal, uit hun bubbel te halen. Zeker als de wolf in schaapskleren met de wind meewaait, niet onder een grondwet uitkan, niet als een dictator zijn eigen gang kan gaan. 

We zullen niet meebewegen, niet ja-knikken en schouders op halen. In plaats daarvan roepen wij harder, gaan onze schouders nog rechter en is onze kin omhoog. 

De grootse groep Nederlanders is voor sociaal zijn, samenwerken en omzien naar elkaar, zeker als de ander in nood is. Laten we dat niet vergeten.  Het is aan ons.