Het jaar voorbij.

ChatGPT

Er gebeurt iets wonderlijks met je wanneer je wordt verrast. Ik hoorde de deurbel, maar zag niemand voor de deur staan. Toen ik opendeed, stond mijn stiefdochter voor mijn neus, terwijl ze zich eigenlijk in Finland bevond. Het leek onmogelijk. “Verrassing!” riep ze lachend, en ik stond perplex. Het is echt vreemd hoe je gedachten in de war raken wanneer je denkt dat iemand ver weg is, niet vandaag in Nederland kan zijn, maar er toch is. Tegelijkertijd leek er niets veranderd te zijn. Vijf maanden waren voorbijgegaan. Ik herinner me dat het hartje zomer was, ik een jaar lang weer werkte bij het gezin waar ik voor zorgde, en alles gewoon doorging, voortkabbelde. Twee jaar geleden overleed mijn moeder en een paar maanden later mijn vader. De dagen, weken en maanden gingen voorbij. Ik herinner me nog dat ik ‘s ochtends heel vroeg op mijn fiets zat, terwijl de wereld nog sliep en de vogels net begonnen te zingen. In een roes trapte ik mezelf voort. De donkere wolken in de lucht leken op die in mijn hoofd. De lente kwam, gevolgd door de zomer. We gingen naar Hamburg, ik schreef in het schrijvershuisje en thuis. En nu lijkt het erop dat ik nog lang niet klaar ben. Ik veranderde voor het eerst dit jaar. Het werd zachter om me heen, de rouw werd zachter, het uitzicht ook. Ik voerde eerlijke gesprekken, wetende dat ze soms consequenties hadden, maar die waren van korte duur. Ik bezocht een klassiek concert met Broer, vierde mijn vijftigste verjaardag. Het is een getal dat oud aanvoelt, maar ik voel me niet zo. Mijn ogen, buik en spieren denken daar anders over. Ik las veel het afgelopen jaar, voornamelijk werk van vrouwelijke auteurs. Ik protesteerde voor een betere leefwereld, wat een bijzondere ervaring was tussen al die bezorgde mensen. Door het vele schrijven ontdekte ik dat ik veel feministischer ben dan ik dacht, geërfd van mijn overgrootmoeder, zoals ik ontdekte tijdens een stamboomzoektocht die me naar Breda bracht. Het jaar is voorbijgevlogen, sneller dan alles. Bij elke handeling ontstaan herinneringen die ook weer vervliegen. Vijf maanden, twaalf maanden, het gaat voorbij als een knipoog. Wat ik geleerd heb van mijn neefje, is dat je soms je plek moet opeisen. Dat vind ik het moeilijkste om te leren, maar ik ga het wel doen. Het lijkt me een prima voornemen voor 2024, en eigenlijk voor elk jaar.


Ontvang mijn blogposts per mail


Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten