Terwijl de sneeuw langs mijn raam waaide, klapte ik mijn laptop open en opende het document, versie 3. Ik maakte er een kopie van, gooide een aantal hoofdstukken de prullenbak in en begon aan versie 4. Het was naast pijnlijk, tegelijkertijd een opluchting. Er was weer ruimte ontstaan. Niet alleen op zogenaamd papier maar ook in mijn hoofd. Schrijven is schrappen, ik kan het niet vaak genoeg herhalen. Ik begon opnieuw. Ik verschoof wat alinea’s. Het is, om precies te zijn, komende begin februari 100 jaar geleden dat mijn overgrootmoeder stierf. Dat biedt perspectieven, op stamboomonderzoek gebied. Het maakt het opnieuw beginnen aan mijn verhaal, in dit nieuwe jaar, meteen bijzonder.