Afgelopen vrijdagavond waren we in een jazzcafé in Utrecht. Alles en iedereen leek overal te zijn, het was druk en mijn vriend bestelde een biertje. Toen de ober het bracht, zei hij met een glimlach: ‘Zo, jongeman,’ en zette het voor hem neer. We vonden het grappig en lachten erom. Later die avond kwamen we tot een interessante gedachte. Sinds we een bepaalde leeftijd hebben bereikt, lijken we ons in een grijs gebied te bevinden. Of we nu naar een concert gaan, ergens eten of gewoon om ons heen kijken, het is alsof we in een tussengebied zitten. Een restaurant vol mensen die veel ouder zijn dan wij, voelt niet goed. We lijken er niet tussen te passen en voelen ons nog steeds veel jonger. Daarom gaan we ook naar concerten waar voornamelijk jonge mensen aanwezig zijn, zelfs twintigers of jonger. We willen niet vast komen te zitten in het keurslijf van ouderdom, want dat lijkt ons tegen te houden en stil te laten staan. Het is niet goed om alleen maar bezig te zijn met wat oud was, vroeger, ooit eerder geweest. De tijd is ook gisteren en nu en vooral de toekomst. De ober vond ons het gezelligste groepje die hij bediende die avond, zei hij. Natuurlijk gaven we hem fooi.