Paris, Paris, deel 2.

De herinnering vervaagt al snel. Het wordt moeilijk om de hobbelige, gladde stenen onder je sneakers te blijven voelen terwijl je terugdenkt aan vorige week, toen je door natte straten liep en mensen ontweek met paraplu’s. Je realiseert je dat een vakantie, of zelfs maar een weekendje weg, snel een vage herinnering wordt. Alles blijft doorgaan, zonder pauze. Het is haast onmogelijk om je nog levendig voor de geest te halen die ene maaltijd in dat trendy restaurantje downtown, waar je verschillende smaken proefde. Of dat moment waarop je koffie dronk in een restaurant dat al sinds 1871 bestaat, terwijl je de drukte in de keuken achter je zag. Je stond voor een vitrine met een vriendelijke verkoper, die al een kartonnen doosje klaar had staan voor het geval je een keuze zou maken. Je kiest, je eet, en alles raakt op. Alles verdwijnt. Je herinnert je misschien nog de licht wiebelende trein die bijna 200 kilometer per uur haalde, maar je merkt er niets meer van. Je kunt bijna het vage schijnsel van het licht van de maan zien bij Pont Neuf als je naar de metro loopt, zelfs met je ogen dicht. Je voelt de kou die door je spijkerjas snijdt, terwijl je je dikke sjaal nog eens steviger om je nek slaat. De mimosa bloemen vallen op, fel van kleur, vooral tegen de ecru-kleurige muren van de metro. De tijd staat niet stil, hij glipt gewoon voorbij.


Ontdek meer van Karin Ramaker.

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Een gedachte over “Paris, Paris, deel 2.”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten