Momenteel lees ik het boek “De Pest” van Albert Camus (The Plague in het Engels.) Bijna ben ik aan het einde gekomen. In het verhaal nemen ratten de stad Oran over, een kleine handelsstad aan de kust van Algerije. De ratten zwermen door de straten, beklimmen trappen, dringen huizen binnen, bevolken kelders en theaters, vullen trams, en laten zich overal zien. Hoewel een overvloed aan ratten op zichzelf niet ongewoon is, wordt de situatie verontrustend wanneer mensen plotseling ziek worden en sterven. Dr. Rieux stuurt zijn vrouw naar een sanatorium ver weg, vanwege haar fragiele gezondheid, in een poging haar te behoeden voor de ziekte. De situatie verslechtert tot het punt waarop de stad wordt afgesloten en de inwoners in quarantaine worden geplaatst. De zieken worden verzorgd in ziekenhuizen, waar Dr. Rieux zijn uiterste best doet om hen te helpen, maar hij moet erkennen dat zelfs hij geen wonderen kan verrichten en moet toezien hoe mensen sterven. Dan, na verloop van tijd, komt er een serum. De ratten verdwijnen en de mensen beginnen te herstellen.
Dit doet me denken aan wat er momenteel gaande is. Ziekten zoals kinkhoest, tuberculose en mazelen maken een langzame terugkeer. Na de pandemie van COVID-19 en de daaropvolgende discussies over vaccinatie bevinden we ons opnieuw in een vergelijkbare situatie. Onlangs zei Jip van den Toorn terecht in een tv-uitzending: ‘We hebben het te goed. We hebben de bescherming tegen dergelijke ”kinderziekten” als vanzelfsprekend beschouwd.’
Ik vind het moeilijk te begrijpen hoe het te rechtvaardigen is om je kind niet te laten vaccineren en toch naar de kinderopvang te brengen. Vaccinatie tegen mazelen kan pas worden toegediend na een jaar. Gedurende de eerste zes maanden zijn baby’s nog beschermd door antistoffen van hun moeder, maar er blijft een risico bestaan. In een kinderopvang komen ook oudere kinderen die niet zijn gevaccineerd en iets kunnen overdragen. Waar begint het recht op autonomie en waar eindigt het?
Ik vraag me af hoe we hiermee om moeten gaan. Hoe kunnen we als samenleving met verschillende opvattingen en wensen van ouders toch samenwerken? Kinderen hebben hierin geen stem; ze zijn te jong om een mening te vormen en eigen keuzes te maken. Hoe kunnen we naast elkaar staan in plaats van tegenover elkaar, vooral wanneer het welzijn van kwetsbare kinderen in het geding is en sommige ouders vinden dat ze niet verplicht moeten worden om hun kinderen te vaccineren, maar toch gebruik willen maken van kinderopvang? Wanneer komen we samen?
De ratten verdwijnen, de mensen herstellen. Maar dit is slechts een verhaal. Door de ontwikkeling van vaccins werd polio uitgebannen en werden kinderen niet langer blootgesteld aan risico’s. Hetzelfde geldt voor mazelen en kinkhoest. Wanneer men de luxe van welvaart en gezondheid ervaart, maakt men zich geen zorgen over uitgeroeide kinderziekten. Ze zijn eenvoudigweg verdwenen, uitgeroeid door de uitvinding van vaccins, door bekwame artsen die weten wat ze doen.
Eén reactie op “De ratten verdwijnen.”
Helder en genuanceerd beschreven.
Ik deel het op Bluesky en Mastodon.
Bezorgde groet,