Ik belde met een snik mijn vriend op. Dat ging vanzelf. Daar liep ik dan, met mijn fiets aan de hand over de stoep, een scheef stuur en een fietsbel die half naar beneden hing. Telkens als ik een stap zette, voelde mijn linkerbeen alsof het uit elkaar werd getrokken, maar er was geen bloed en ik kon het nog bewegen, dus bleef ik doorlopen, wetende dat het beter was om in beweging te blijven. ‘Ik ben later thuis.’
Enkele weken terug was ik al woedend geworden op een man in een bestelbusje van PostNL omdat hij doorreed waar hij had moeten stoppen. Het leek alsof automobilisten vaker dachten dat ze nog even door konden rijden op het stukje waar het fietspad lag. Hij reed door, en ik moest hard op de rem trappen. Ik vloekte. Dat ging ook als vanzelf. Hij liet zijn raam zakken en bood zijn excuses aan. ‘Ik had je niet gezien, nogmaals sorry,’ zei hij. ‘Dat is juist het probleem! Je zag me niet!’ riep ik terug, terwijl ik vloekend weer verder fietste.
Ze lijken het gewoon niet te begrijpen. Automobilisten, zelfs als fietsers soms door rood rijden, zijn beter beschermd. Ze zitten in hun veilige metalen kooi, terwijl fietsers helemaal geen bescherming genieten. Deze keer was het een auto met een buitenlands kenteken die op het fietspad reed, plotseling remde omdat de auto voor haar stopte, waardoor het meisje voor mij net op tijd kon uitwijken. Ik remde ook, vanwege het meisje, maar knalde vol op de linkerzijkant van de auto. De auto stond midden op het fietspad.
Ik viel. Hard. Een wandelaar kwam naar me toe en hielp me overeind, terwijl hij mijn fiets rechtzette. De automobiliste bleef rustig in haar auto zitten. Ze besloot uit te stappen omdat de wandelaar bij me bleef staan. Ze liep naar me toe, maar controleerde eerst haar eigen auto op schade. Pas daarna zei ze: ‘Sorry.’
Normaal gesproken huil ik niet bij fysieke pijn. Dat gebeurt gewoon niet. Maar deze keer huilde ik vanwege het feit dat die vrouw haar auto belangrijker leek te vinden dan het welzijn van een onbekende fietser die zojuist tegen haar auto was gebotst.
Eén reactie op “Autoschade.”
Belachelijk gedrag. Hoop dat schade aan jou en de fiets meevalt.
Mijn zoon heeft nu drie keer een ongeluk gehad en ook vergelijkbaar gedrag meegemaakt. 1e keer wou de persoon er vandoor gaan, tweede keer maakte het groepje mannen hem belachelijk en lachten hem letterlijk uit en de 3e wou net doen of er niets gebeurd was en stuurde zijn vader er op af om mijn zoon de les te lezen.
Hij voelde hetzelfde als jou. Het is het respectloze gedrag van die ander die verdrietig maakt. En bij mijn zoon dan ook woede oproept.