Flauwvallen.

Het bandje speelde goed en de oudere dame met spierwit haar voor ons, die op de barkruk zat, leek mee te deinen met de muziek, maar gleed langzaam naar beneden van de barkruk. De man naast haar merkte het op en ving haar op, zijn hand stevig onder haar oksel en zijn andere hand in haar nek, zodat ze niet met haar hoofd de grond zou raken. Anderen die bij haar waren, drongen zich om haar heen. Het café was al warm; ik begreep niet waarom sommige mensen hun jas aanhielden, maar ze torenden hoog boven de dame uit.

Ze leek bij te komen, maar viel weer weg. Een van de mensen uit haar gezelschap trok haar omhoog en vroeg om een stoel. Ik keek toe, stond op en riep tegen de man dat ze op de grond moest blijven, om het risico te vermijden dat ze opnieuw het bewustzijn zou verliezen en zou vallen. Maar hij stond geen bemoeienis toe en riep: ‘Doe eens rustig!’

Ze trokken aan de dame en zetten haar op een stoel. Opnieuw viel ze weg, gleed half van de stoel. Een persoon bleef haar vasthouden terwijl iemand zich afvroeg of de ambulance gebeld moest worden. ‘Nee, joh, geen ambulance,’ zei een man, maar er werd toch gebeld. Ze hielpen haar weer op de stoel en klopten zachtjes op haar wangen. ‘Het is hier warm, ze moet naar buiten,’ merkten ze op, en ze hielpen haar opstaan en schuifelden met haar naar buiten.

Eerst kwam er een politiewagen en een agent rende met een EHBO-kit voorbij. We keken uit het raam terwijl binnen alles vrolijk doorging. De muziek, de gesprekken en de drankjes, alles bleef hetzelfde.

‘Wat een toestand hè?’ zei de vrouw naast me, die zat te eten van een visje. ‘Ik heb kinder-EHBO gedaan maar ze wilden geen advies,’ zei ik. De vrouw haalde haar schouders op. ‘Er zijn basisdingen die gewoon hetzelfde blijven, je laat iemand die net flauwgevallen is op de grond liggen, eventueel in een stabiele zijligging.’ De vrouw knikte; ze had BHV gehad. ‘En maar goed dat de ambulance toch werd gebeld,’ voegde ik eraan toe. ‘Het was haar man die het niet wilde,’ zei de vrouw met een veelbetekenende blik, terwijl ze haar laatste hap vis nam en haar bord naar achteren schoof met het bestek erop.

We zagen uit onze ooghoeken dat de ambulance eraan kwam. Die bleef nog behoorlijk lang in de straat staan. De vrouw dacht dat ze behandeld werd in de ambulance. ‘Anders waren ze veel eerder vertrokken.’

We namen nog een biertje en een wijntje. Het voelde een beetje vreemd, zei ik nog, dat je met je (kinder) ehbo ervaring niet mocht helpen maar het café was vol, de bandjes goed, erg goed zelfs, en we bleven tot het eind.