Threads.

Een aantal dagen geleden besloot ik om Threads te bekijken. Threads is een online sociale media- en netwerkdienst, eigendom van het Amerikaanse technologiebedrijf Meta. Hoewel ik nog af en toe Instagram volg maar er weinig gebeurt, ook van mijn kant, en ik kon inloggen via Instagram op Threads, probeerde ik het uit.

Hoewel ik jarenlang Twitter heb gebruikt en bekend ben met hoe het daar op het laatst aan toeging, was ik toch erg verbaasd over de manier waarop men gebruik maakt van Threads. Het viel me op hoezeer men aandacht vraagt om aandacht te krijgen, al is het maar kortstondig. De meest logische vragen, die je ook zo kunt zoeken op Google, komen voorbij. Een greep uit de timeline:

  • “Ik moet een medicijnpaspoort aanvragen, wie heeft tips hoe ik dat moet doen?”
  • “Even een vraag, als je in een viersits in de trein gaat zitten, is het dan niet een ongeschreven regel dat je niet tegenover iemand gaat zitten? OMG!”
  • “Als je een cadeau moet kopen voor je twaalfjarige neefje, wat koop je dan?”

En zo verder.

Niet alleen worden er vragen gesteld, maar ook de hele psychische gesteldheid van mensen komt voorbij. Depressies, autisme, ADHD, borderline of combinaties daarvan, en heel veel foto’s om te laten zien hoeveel mensen zijn afgevallen. Dan is het nog vreemder dat sommige mensen op een openbaar social media platform hun privé gevoelige informatie delen, maar als ze reacties krijgen, niet willen dat anderen erop reageren.

Ik zou bijna willen zeggen: luister, Threads is geen psycholoog, geen doos van Pandora, geen knuffel, geen kattenpis, geen vlucht, geen cadeau en geen vraagbaak. Het is geen opleiding van het leven en geen toets. Het is geen eenrichtingsverkeer, geen scheldkanon en zeker geen therapiesessie.

Er is iets gebeurd, volgens mij, met de vervaging tussen online gesprekken voeren en wat het echte leven betekent. Mensen vinden het heel normaal om iemand op luidspreker te zetten tijdens een telefoongesprek. Mensen praten hard in treinen en bij tramhaltes door hun telefoons. Als je egocentrisch bent, vraag je je af of er een ongeschreven regel is als je in je eentje in de trein zit in een viersits en iemand tegenover je plaatsneemt waardoor je geïrriteerd raakt, een foto van die persoon maakt en dit op Threads zet, en dan wenst dat mensen het vooral met je eens zijn. Maar praten of een vraag stellen is te veel gevraagd.

Ik merk ook dat kinderen in de basisschoolleeftijd anders met elkaar communiceren. Ze zeggen elkaar amper gedag als ze klasgenoten buiten school zien, laat staan hun ouders. Vragen stellen moet je pushen, want ze willen eigenlijk dat de volwassene het doet. Laatst reageerde een kind op de suggestie om even een vriend te bellen met: “Bellen? Dat doe je gewoon niet!”

Is het communiceren zodanig veranderd door social media gebruik dat een generatie nu bang is om te telefoneren en om een vraag te stellen aan een onbekende?

Ik ben met Threads gestopt. Niet alleen omdat Threads van Zuckerberg is en van alles doet met mijn teksten en beeldmateriaal, maar vooral omdat ik me niet dagelijks wil ergeren aan mensen op platforms die niet meer normaal doen tegen elkaar. Instagram volgt ook weer snel. 


Ontdek meer van Karin Ramaker.

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten