Pil.

Elke dag slik ik een pil, altijd op een vast tijdstip voor het ontbijt. Deze pil slik ik al jaren tegen chronische pijn en om verergering van klachten te voorkomen. Zonder deze pil is de kans groot dat ik pijn krijg en nauwelijks kan functioneren. Vroeger was het erger dan nu. Ouderdom verzacht de scherpe randjes, alsof alles vervaagt als een stofwolk.

Afgelopen vrijdag zat ik in een ziekenhuiskamer. Je kent ze wel: steriel wit, met een bureau en twee zwarte stoelen die niet lekker zitten. Achter mij stond een onderzoekstafel met een rol wit papier klaar om uitgerold te worden.

Na het onderzoek bespraken we de bevindingen en de mogelijke consequenties. Tot mijn verbazing kwam ook het gebruik van mijn pil ter sprake. De arts gaf groen licht om te stoppen. Stoppen met die pil voelde als het einde van een tijdperk en het begin van een nieuw doel. Die pil had jarenlang symbool gestaan voor ziekte, chronische pijn, en alles wat daarbij hoorde. Door elke dag die pil te slikken, werd ik eraan herinnerd. 

Strategisch stoppen leek verstandig, misschien na de zomervakantie. We wisten immers niet wat er zou gebeuren. Thuis keek ik in mijn agenda en prikte een datum, alsof ik mijn verjaardag vierde en een feestje plande.