Ik kan het woord bijna niet meer horen: framing. Het frame, framen, geframed zijn. In de talkshows over de rechtszaak tegen Ali B kwam het woord ook weer voorbij. De advocaten beschuldigden de tegenpartij ervan dat ze aan het ‘framen’ waren. Ze vergaten dat ze het zelf ook deden. Je wilt namelijk bepaalde elementen expres weglaten of benadrukken om een bepaald beeld neer te zetten. Zo was ik verbaasd over het beeld dat werd neergezet over een gewelddadige actie in een slaapkamer. Ellen ten Damme deed een melding bij de politie over een incident met Ali B. Ze verklaarde dat Ali haar met geweld had overmeesterd in haar slaapkamer. De verdediging pleitte dat het niet gebeurd kon zijn. ‘Ze (Ellen ten Damme) kan bijvoorbeeld niets zeggen over hoe de piemel van Ali B eruitziet,’ aldus de verdediging. Alsof je tijdens een aanranding of verkrachting uitgebreid naar de penis van de dader kijkt. Ze probeerden een beeld neer te zetten dat ze niet aangerand of verkracht zou zijn omdat ze geen details kon herproduceren over die minuten in haar slaapkamer.

Wat is een frame eigenlijk? Ik sloeg Wikipedia erop na. In de fotografie bedoelt men ermee: een stilstaand beeld uit een bewegende film. Een mooie uitleg, vind ik. Het is een uitgekozen stukje beeld dat los van de context wordt gebruikt om iets te verduidelijken. Nu riep Ali B in zijn uitleg vaak dat iets in de juiste context geplaatst moest worden, en daar ben ik het mee eens, maar zijn advocaten waren ook niet vies van het toepassen van stilstaande beelden, zeg maar.

Een frame wordt ook toegepast als men een verhaal vertelt waarin niet alle cruciale details worden genoemd om het verhaal te sturen. Juist door iets weg te laten, ontvangt de luisteraar een ander (alternatief?) verhaal.

In het schrijversvak, met name in de journalistiek, is het ook cruciaal om je bij de feiten te houden en geen cruciale details weg te laten als het verhaal dit wel nodig heeft om een volledig beeld te krijgen. Ook bepaalde woorden wel of niet gebruiken, is iets waarover nagedacht moet worden.

Afgelopen week sprak ik een klusser die vorig jaar alle kozijnen van het huis waar ik werk verving. Hij stond op een steiger en zwaaide toen ik voorbij liep. ‘Alles goed?’ vroeg hij. Ik deed een duim omhoog. ‘Ja,’ riep hij boven me uit, ‘Ik heb net een frame vervangen op de benedenetage.’ Hij wees naar beneden. Ik fronste mijn wenkbrauwen, wist niet precies waarnaar ik moest zoeken, maar vond een nieuw naambordje van het gezin dat er woonde.