Gisterenavond keek ik naar Dream Scenario via Picl, met Nicholas Cage, die ik erg goed vind. Als je nooit Con Air hebt gezien, een oudje inmiddels, dan raad ik je aan die eens te kijken. Maar dat terzijde. Dream Scenario gaat over een onopvallende man, een professor aan een universiteit, getrouwd, met twee kinderen, die op een dag te horen krijgt dat diverse mensen hem tegenkomen in hun droom. Er speelt zich steeds een scenario af waarin hij als observator verschijnt. De vraag die de professor steeds bijna verongelijkt stelt, is: “Maar ik doe dus verder niets?”

Later verandert alles: het wordt rauwer en vreemder. Hij verandert van observator in een actief persoon.

Toen mijn vriend na de film weer zijn gitaar pakte om allerlei oefeningen te doen, moest ik aan de ene kant denken aan het idee om een podcast te maken over de partners van muzikanten. Er bestaat een romantisch beeld dat muzikanten altijd leuke liedjes verzinnen en spelen, maar dat is niet zo. Aan de andere kant dacht ik aan mezelf als observator in een droom, maar dan later een gitaar aan diggelen smijtend zoals rocksterren doen bij live concerten.

Het is de herhaling waar je gek van wordt. ‘Heeft hij niet een man cave?’ Ja, dat heeft ie, maar hij speelt nog steeds overal en nergens, dus ook in de woonkamer. Je hoort de snaren knisperen, je hoort de felle, hoge tonen in ontelbare herhalingen, en je hoort de geluiden die erbij gemaakt worden want alles doet mee. Maar wat het meest irritant is, er is geen enkele samenhang, geen ritme, geen logisch verloop. Het zijn herhalingen van akkoorden, van stukjes. Er is niets romantisch aan een leven met een muzikant. Niet in dat opzicht.

In Dream Scenario gaat alles mis. Ook het huwelijk van de professor gaat naar de knoppen. Nu zie ik het niet zo somber in; ik kan me er soms voor afsluiten en als het te gortig wordt zeg ik er iets van. En waarom zou je de passie van iemand willen minderen of afnemen? Uiteindelijk gaat het om een glimlach op iemands gezicht, een trots gevoel.

Dat zeg ik nu hè.