Om 18.15 uur reed ik gisteren door verlaten straten. Het voelde bevreemdend, omdat deze straten normaal gesproken van de ochtend tot laat in de avond druk zijn. Veel autoverkeer op weg naar huis, fietsers die naar het station willen. Mensen die door rood lopen omdat ze hun tram willen halen. Maar nu was er niemand; ik was de enige die hier fietste, op een oudere dame na die haar hondje uitliet.

Voordat ik de Koningskade op reed, werd de stilte ineens verbroken door een onverwacht juichgeluid. Het geluid kwam uit herenhuizen met geopende ramen. Ik wist dat het goed was.