Er hing een schittering op de snelweg toen we naar huis reden na een etentje in het Brabantse land. Het was iets voor negen uur toen we de radio aanzetten. In de voorbeschouwing werd gekeuveld, en zonder beeld luisterden we naar wat de commentatoren te zeggen hadden. Soms vond ik het een beetje veel geleuter; ik wilde weten wie waar zijn pas versnelde, wat er gebeurde met de richting, de bal, hoe het afgemaakt werd.

Het voelde als een goed begin, maar na een minuut of twintig zakte het in. Het werd stil in de auto. Ik keek naar buiten en zag een landschap. Nederlandser kon het niet.

Het leek alsof elke auto onderweg was naar huis, om daar snel de televisie aan te zetten en de tweede helft te kijken, net als wij.