We reden een flauwe bocht naar links en kwamen op de Plagweg in Empe. Plaggen is een techniek die vooral op de heide wordt toegepast; bij plaggen wordt de bodem afgeschraapt en verwijder je alle vegetatie en het strooisel. Dat we dat ook wisten. Ik had veel gelezen over zand en heide toen ik bezig was aan mijn manuscript. Het woord plaggen was wel voorbij gekomen, maar ik hoefde het niet te gebruiken. Soms blijven woorden hangen.

Het boerderijtje met veranda was precies goed. Die avond wandelden we de Plagweg af en sloegen een wandelpad in langs enorme open velden. Het contrast met Den Haag kon niet groter zijn. Eenmaal terug zakten we weg in enorme terrasstoelen, dronken we een gekregen wijntje, aten een Italiaanse snack en werd het langzaam donker. Ik las in mijn boek Cassandra, waarover later meer, maar de buitenlampen moesten aan.

Hier bestond ultieme rust. Schapen graasden in de tuin recht voor ons. Alleen dat geluid op het platteland: het klepperen van twee ooievaars in hun hoge nest, het windje over de heide waardoor het gras rustig heen en weer veerde, was kalmerend. Thuis luister ik graag naar de verwarmingsbuizen in de winter, het pruttelen van de percolator, de wind die om het huis suist. Geluid is overal. Het is net als muziek.

Een paar dagen later stond ik in een boekwinkel in Deventer. De vrouw hielp me het boek zoeken van Arie Storm, dat op mijn lijstje stond. ‘Hysteria is de titel,’ zei ik om behulpzaam te zijn. Ze keek en keek en dook onderin de boekenkast in de winkel. ‘Je bedoelt Satirië?’ Weer ging ik in de mist met een titel. We lachten er beiden om. Ik leverde mijn laatste boekenbon in.

De wegen waren kronkelig, smal en dus ooit geplagd. De oneindigheid was bevrijdend. In Den Haag zouden ze alles volbouwen. En ook dat begreep ik; woningnood. Het contrast werd daardoor alleen maar vergroot. We aten in geweldige restaurants, veel vlees, weinig vegetarisch. We liepen in Bronkhorst, het kleinste stadje van Nederland, langs een woonboerderij die te koop stond. Een rijksmonument, maar vergeleken met Den Haag nog best te doen, als je het geld had.

Waar het bij mijn vriend na een tijdje gaat kriebelen en hij de stadse rumoerigheid wil opzoeken, zou ik, met een flinke erfenis, een fulltime bestaan als schrijver en rustig aan doen daar best kunnen vertoeven. Maar dat zijn dromen.