195 woorden, 1 minuut leestijd.
Mijn moeder had in haar latere jaren meerdere keren een blaasontsteking gehad. Dit kwam vaak pas aan het licht wanneer ze erg ziek werd en de huisarts een antibioticum voorschreef. Ze had meestal geen zin om iets te drinken, dus het was aan ons om ervoor te zorgen dat ze voldoende vocht binnenkreeg.
Ze lag verschillende keren in het ziekenhuis, ik kan het niet meer tellen. Ze werd meestal snel naar huis gestuurd, maar moest dan ook weer snel terugkeren. Ik vraag me af of dit echt efficiëntie is, maar dat terzijde. Tijdens een van die ziekenhuisopnames belde ik haar, en ik hoorde hetzelfde verhaal opnieuw. ‘Ooooh,’ riep ze uit, ‘ik moet snel ophangen, ik moet heel nodig plassen!’ En dan hing ze op, terwijl ik wist dat ze een katheter had. De blaasontsteking was teruggekeerd. Ze had niet alleen een blaasontsteking; ze had ook een dubbele longontsteking en een ontsteking achter haar oog, naast een paar grotere ziektes.
Hier moest ik aan denken toen ik gisteren werd gebeld over de uitslag van een onderzoek. ‘Je hebt inderdaad een blaasontsteking,’ zei de assistent. Er zou een recept voor een kuur naar de apotheek worden gestuurd.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.