283 woorden, 1 minuut leestijd.

Soms denk je dat je iets naar eer en geweten goed doet, maar blijkt een ander daar hele andere ideeën over te hebben. De ongeschreven regels, de fatsoensnormen waar de één van op de hoogte is en de ander niet, kunnen tot vreemde situaties leiden. Zo werd ik door iemand in een e-mail ergens op gewezen. Het voelde als een vermanend vingertje.

Waar de één het beleefd vindt om iets uit dankbaarheid terug te doen (“zo heurt het“), vindt de ander dat dit niet nodig is: je geeft en hoeft daar niets voor terug te verwachten. Stel dat je altijd iets geeft en er vervolgens iets voor terug verlangt? Persoonlijk vind ik dat een vreemde gedachtegang.

Iemand wees me erop dat je in de boekenindustrie een exemplaar ontvangt als je een interview geeft of bijdraagt aan een boek. Nu heb ik meerdere malen bijgedragen aan boeken van anderen, met interviews of zelfs stukken tekst, en werd ik netjes uitgenodigd voor een boekpresentatie, maar een boek heb ik nooit gekregen. Dat hoefde voor mij ook niet. In de boekenbranche is het al moeilijk genoeg, en ik steun de auteur liever door het boek gewoon te kopen. Voor een interview in een tijdschrift kreeg ik soms een exemplaar toegestuurd, maar alleen als ik erom vroeg.

Ik was niet bekend met deze ongeschreven regel en voelde me door de e-mail op mijn vingers getikt, ook al ging het om een interview uit 2013 voor mijn boek Gewoon Single, dat inmiddels uit de handel is. Ik moest zelfs zoeken naar een exemplaar in mijn werkkamer. Deze meneer wilde alsnog een exemplaar, en dat stuur ik vandaag of morgen op. We gaan er niet moeilijk over doen, toch?