322 woorden, 2 minuten leestijd.

Lieve Q,

Je ligt op mijn deurmat. Dat klinkt misschien raar, als ik het zo zeg. Maar toch is het zo. Je ligt er niet letterlijk, natuurlijk, maar in de vorm van een brief. Een foto ben je. Een schoolfoto, om precies te zijn.

Het is de eerste foto waarop je er niet helemaal “mooi” opstaat, zoals kinderen op schoolfoto’s er meestal uitzien. Je bent ondeugend. Niet recht, precies, of netjes – gewoon zoals je bent. Want ondeugend ben je vaak.

Ik zie iets in je ogen, in je blik, dat me doet glimlachen. Het doet me denken: ja, meneer, wat ben je van plan? Je hebt vaak een plannetje.

Je blik zegt ook: ik doe lekker mijn eigen zin. Ik ben al groot aan het worden, op mijn eigen manier, en soms heb ik er gewoon geen zin in. Geen zin om altijd maar te doen wat andere mensen zeggen. Ik ben in een dwarse bui. Vaak ben je dan moe, gebeurt er veel.

Misschien zei de juf die ochtend: “Vandaag maken we de schoolfoto,” en dacht je: getver, daar heb ik helemaal geen zin in. En dan moest je wachten, netjes zitten en lachen naar de meneer die je niet kent en die gek doet en roept met een klein stemmetje: “Kijk maar, ga maar lachen!”

Afgelopen week zei ik nog tegen mijn tienjarige gastkind dat ik het zo fijn vind als er kinderen zijn die af en toe buiten de lijntjes kleuren. Die niet altijd maar doen wat de rest doet. Afwijken klinkt misschien negatief, maar voor mij heeft het vaak een positieve betekenis. Afwijken betekent eigenheid – soms tegen wil en dank.

Maar, lieve Q, je ligt op mijn deurmat als een schoolfoto, en dat maakt me blij. Je donkere ogen hebben een ondeugende schittering en daar lach ik om. Pas op, hè, lieve Q, geen grapjes! Of toch wel? “Grapexplosie!” roep je dan, en ik hoor je schateren.