284 woorden, 2 minuten leestijd.
Twee jaar geleden besloot ik bewust om de ring van mijn moeder te gaan dragen. Dit was geen lichte beslissing, want ik was gewend aan zilveren sieraden, terwijl de ring van mijn moeder goud is. Jarenlang droeg ik een “trouw-aan-mezelf-ring,” maar ik wist dat ik die zou opgeven als ik haar gouden ring met blauwe steen zou dragen. Hoewel het tegenwoordig heel normaal is om zilver en goud te combineren, voelde ik daar niets voor.
De gouden ring van mijn moeder was echter gebroken en moest eerst gerepareerd worden. Toen ik hem eenmaal droeg, voelde hij zo licht dat ik regelmatig bang was hem te verliezen.
Vorige week vroeg een van mijn gastkinderen naar de ring: “Die was toch van je moeder?”
De avond erna stond ik in de keuken en wilde een papiertje in de prullenbak gooien, toen ik een lichte ‘krak’ hoorde. Mijn ring was gebroken.
Bij de juwelier fronste men bezorgd. Het goud bleek erg dun. Misschien zou een goudsmid er iets anders van kunnen maken, opperde zij. “Een nieuwe interpretatie, helemaal van jou.”
Mijn moeder is inmiddels ruim drie jaar geleden overleden, en ik merk dat de rauwe rouw minder scherp aanvoelt. De kartels van verdriet slijten. Er zijn steeds meer dagen die gewoon voorbijgaan. Toch is die ring een tastbaar iets dat ik graag bij me draag. Nu zit ik met een lege hand, en dat voelt als een gemis.
Dit weekend zag ik een video die prachtig aansloot bij wat ik voel rond de gebroken ring. Het liet zien hoe waardevol tastbare voorwerpen kunnen zijn als ze een verhaal dragen.
Zo kreeg mijn moeder de gouden ring met de blauwe steen op haar 21e verjaardag van haar ouders.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.