410 woorden, 2 minuten leestijd.
Vrijdagavond stond ik op het balkon van de grote zaal in het Paard in agga! Het was een verjaardagscadeau van mijn vriend: samen naar Hang Youth. Wij letten niet op leeftijd; we vinden iets leuk of niet, ongeacht welke groep mensen erop afkomt. Bij het concert van Froukje bijvoorbeeld, was het publiek opvallend jong. Nu was het, tot mijn verbazing, juist gemêleerd: oud en jong door elkaar.
De reden dat ik op het balkon stond, was simpel. Ik zie altijd maar weinig van een concert door alle ruggen, schouders, nekken en hoofden van mensen voor me. Met mijn 1,62 meter ben ik gewoon te klein voor zulke evenementen. Vanaf het hoekje van het balkon had ik perfect uitzicht, de bar binnen handbereik én genoeg ademruimte. Bovendien wist ik van tevoren dat het publiek op enig moment wat ruiger zou worden. Moshpits en een beetje geduw horen er nu eenmaal bij.
Hang Youth was waanzinnig. Een klein puntje van kritiek: het veelvuldige gebruik van het woord ‘k….’ in de liedjes. Maar goed, tegenwoordig zeggen we ook tyfus en tering alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Ik hou van protestbandjes. Zo zagen we afgelopen jaar ook Sophie Straat. Ze zijn broodnodig, zeker in deze tijd.
De band brak de tent af. Ze waren opmerkzaam toen het jongste kind in het publiek wilde crowdsurfen en zorgden ervoor dat het veilig verliep, voordat ze opnieuw aftelden voor een volgende knaller. Zoals het punk betaamt, waren de nummers energiek, rauw en vooral kort.
Vroeger, toen ik op de basisschool zat, vormden we met een groep meiden een ‘gang’. We noemden onszelf de Punkies. Leuke bandnaam, dacht ik. En ook inspirerend: als je niet kunt zingen, kun je altijd nog praatzingen, in een zweetlakbroek over het podium rennen en een boodschap de wereld insturen.
Belastingdienst, belastingdienst
Ik zie zeker nut
In een gemeenschappelijke pot
Maar als de rijken niet betalen
Is het hele ding kapot ~ Hang Youth
Een oudere man, gekleed in een net boordhemd, stond aan de rand van de moshpit. Hij nipte van zijn biertje, maar stortte zich plotseling midden in het gewoel. Later waagde hij het zelfs om zich door het publiek te laten dragen. Abel, de zanger van de band, had het door en riep: ‘De eerste VVD’er aanwezig hier! Je houdt me niet voor de gek hoor, ik zag het aan je schoenen!’
Alles en iedereen was er. Misschien was dat nog wel het allermooiste van de avond.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.