Glazen aansmeren.

473 woorden, 3 minuten leestijd.

In de wachtkamer beneden, bij de trap, moest ik wachten. In de kamer zat een man die een oogmeting kreeg, terwijl de opticien uitgebreid vertelde hoe goed die Suprème-glazen waren.
‘Wat raadt u me dan aan?’ vroeg de man op de stoel.
Nee, dat moet je niet vragen! dacht ik nog. Natuurlijk begon de verkoper aan een lang verhaal over de beste glazen die je je maar kon wensen—je wilt immers het beste van het beste. Ik kuchte wat.

De man was klaar, pakte zijn jas en verliet de kamer. Ondertussen pakte ik mijn spullen om naar binnen te gaan.
‘Ik geef geen hand, hoor. Ik heb het niet zo op al die virussen.’
‘Nou,’ zei ik, ‘ik ben het ook niet meer zo gewend, handen schudden.’
‘Ik vind het een blijk van respect, maar ja.’ ‘U was wel aan het kuchen in de wachtkamer.’

Ik mocht plaatsnemen in de stoel. De man luisterde naar mijn verhaal over lenzen, een leesbril en een gewone bril, waarmee ik nu minder goed zie als ik computerwerk doe. Hij pakte mijn gegevens erbij op zijn computer.
‘Mag ik vragen hoe oud u bent?’
‘Dat staat in de gegevens,’ zei ik.

Daarna begon het allemaal een beetje vreemd te worden.
‘Je zei net dat die ene bril je laatste bril was die je bij ons hebt gekocht?’
Ik knikte.
‘Maar dat is niet zo.’

Ik begreep hem niet. Ik wist toch zelf wel wanneer ik mijn laatste bril had gekocht? Bovendien stond het in de online omgeving.
‘Nee, hoor. Deze is al ruim twee jaar oud.’

Ik had geen zin in discussies. Ik wilde dat hij mijn ogen zou opmeten. Dat ging hij ook doen, zei hij, maar eerst wilde hij toch graag praten over mijn leeftijd. Ik niet.

Na de oogmeting wilde hij toch nog even benadrukken dat ik beter af zou zijn met een multifocale leesbril. Na een heel wollig verhaal, waar ik geen touw aan vast kon knopen, vroeg ik:
‘Ik ben tevreden met mijn huidige bril, kunnen die glazen daarin? Dit is een bril die ik hier gekocht heb.’
Nee, dat kon toch eigenlijk niet. Niet dat hij me per se een nieuwe bril wilde aansmeren, maar ik had geen garantie meer met die oude, en ja, het was lastig om nieuwe glazen in zo’n montuur te zetten door de spanning erop.

Toen ik over het kostenplaatje begon, wiebelde hij op zijn stoel. Honderden euro’s. Ik stond op uit mijn stoel en bedankte hem vriendelijk.

Eenmaal boven vroeg ik de man achter de kassa of ik mijn nieuw gemeten glazen in het oude montuur kon laten zetten. Dat kon. Mocht ik toch een nieuw montuur willen of er even naar kijken, dan draaide hij zijn scherm naar me toe en zei dat ik uit deze collectie kon kiezen.
‘Ik kan niet passen?’ vroeg ik.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Ze willen gaan vernieuwen…’


Ontdek meer van Karin Ramaker.

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten