Onderzoeknerds.

397 woorden, 2 minuten leestijd.

Ik kan me nog herinneren dat vriend en ik tijdens een live radio-interview in het Torpedo Theater in Amsterdam de vraag kregen of wij in een zolderkamertje, in alle stilte, aan het bloggen waren. Alsof het een niche was, iets ondergronds dat pas bovengronds kwam na publicatie. Computernerds, maar dan artistiek.

Ik herinner me niet dat we met onze ogen rolden, maar we weerlegden deze gedachte wel.

Gisteren zat ik te wachten in de bibliotheek van Eindhoven, mijn spullen uitgestald en klaargelegd, audiorecorder gecheckt. Deze keer had ik geen interviewvragen voorbereid, want het zou een uitwisseling van informatie worden. Ik had iets gevonden waar Jaap al jaren naar op zoek was geweest, en hij kon me meer vertellen over zijn bevindingen met betrekking tot iets waar ik op was gestuit, maar waarvan ik de juistheden niet kende.

Jaap was voortvarend en bracht meteen koffie. Ik legde uit dat de audiorecorder aanstond.
‘Helemaal goed.’
Ik wist nu zeker dat ik (weer) in Brabant was.

We waren uren in gesprek. Over die aprilnacht in 1944. De link met zijn verhaal—eigenlijk dat van zijn oma Diny—en mijn zoektocht naar wat er gebeurd moest zijn met mijn achter-achterneef Kees.

Als journalisten waren we te werk gegaan. Eén bron is geen bron. Wie kon meer vertellen? Klopte de tijdlijn? Klopten de namen?

Ik gaf hem de naam van de piloot die de crash had overleefd bij de boerderij van zijn oma Diny, in het weiland. Hij kon voor mij meer lijnen trekken naar het gebied. Samen puzzelden we, totdat het toch echt tijd was voor hem om naar huis te gaan. Ik stopte de audiorecorder.

‘Kun jij met wat je onderzoekt terecht bij anderen?’ Hij bedoelde mijn vriend, vrienden, familie.
‘Want ik merk dat dezelfde enthousiasme er soms niet helemaal is.’

Ik knikte. Ik begreep wat hij bedoelde. Je onderzoeksbubbel is jouw bubbel. Het neemt je bij de lurven, sleept je mee naar een andere periode, het euforische gevoel van winst als je iets boven water krijgt dat bijna onvindbaar leek. Dat gevoel konden anderen, denk ik, moeilijk bevatten.

‘Daarom was ik blij om even met je te praten,’ zei ik.
‘We snappen elkaar. Wij zijn echt onderzoeknerds!’ lachte hij.

Ik lachte mee. Ja, een onderzoeknerd zou je het kunnen noemen.

‘Ik stuur je via mail nog mijn informatie door.’
‘Ik stuur je mijn documenten door. Helemaal goed!’

Het was helemaal goed.