468 woorden, 2 minuten leestijd.
Toen ik, jaren geleden, de film Into the Wild had gekeken, lag ik op de bank met een enorme steen in mijn maag. Het voelde alsof ik brokjes gruis moest spugen. Wat een k**film vond ik het. Een jongeman vertrekt zonder zijn dierbaren ook maar iets te zeggen. Hij verdwijnt, into the wild.
Jaren later zit ik op de bank en lees Wolf van Lara Taveirne. Een achttienjarige jongeman, het jongste kind van het gezin, verlaat zijn studentenhuis met enkel een rugzak, vliegt via Amsterdam naar het verre noorden van Lapland, en verdwijnt daar, in de sneeuw.
‘Je trok de deur van je studentenkamer dicht, gooide de sleutel over je schouder, kocht met je laatste geld een ticket naar het noorden en weg was je. In een valse herinnering keek je aan het einde van de straat nog een keer achterom en zwaaide.
Eerst wisten we niet dat je weg was. We dachten dat je alleen maar vertrokken was om weer terug te komen.
Mijn moeder keek onophoudelijk op haar rode Nokiatje.‘
Het zomaar verdwijnen, mensen achterlaten in paniek en angst, en alles wat daarbij komt kijken, is iets wat ik niet helemaal begrijp. Ik vind er veel van. Het maakt me boos, verdrietig en machteloos. Zoals ook de ouders van Wolf. Wolfs vader stuurt mails en appjes: als hij dan toch weg wil gaan, laat hij dan op z’n minst zijn ouders verwittigen. Hij kan het geld dat ze hem hebben gestuurd gebruiken voor noodgevallen. Later worden de berichten dringender, wanhopiger. De tijd tikt voorbij. Geen woord, geen teken van hun zoon.
Zes maanden later, wanneer de dooi inzet, vindt een vrouw die haar hond uitlaat in de bergen zijn lichaam. Hij ligt met zijn rugzak onder zijn hoofd, alsof hij nog één laatste keer naar de sterrenhemel wilde kijken voordat zijn lichaam de kou niet langer kon dragen. Onder zijn kleren, vastgeknoopt aan zijn borst, vinden de rechercheurs zijn dagboek: het verslag van zijn laatste reis naar het noorderlicht.
‘Je kwam elke dag niet terug. Niemand van ons herinnert zich hoe we de dagen doorkwamen.‘
Zijn motivaties blijven vaag. Tien jaar later leest zijn zus, Lara, het dagboek. Daar begint de ontrafeling van een gezinsleven—hun plekken, de herinneringen, de vragen. Vragen die ze daarvoor niet durfde te stellen.
Vanaf het begin was ik gegrepen door de vertelstijl, de vorm, de zinnen. Hoe rauw en donker het onderwerp ook is, er zit een zekere lichtvoetigheid in het treurige. De herinneringen zijn mooi, net als de dagboekfragmenten van de achttienjarige Wolf, die precies wist wat hij deed en wilde.
Zijn droom was schrijver worden. Via zijn zus is dat gelukt. De liefde voor haar broer sijpelt uit elke letter van het boek. Ik heb zelden zo’n prachtig boek gelezen.
Nederlands, Hardcover , 232 pagina’s.
Geef een reactie