361 woorden, 2 minuten leestijd.
Peggy appte dat ze in een volledige lockdown zat. Ze kon als directeur weinig uitrichten op dit moment en het frustreerde haar. Ze mocht niet naar buiten en had een bewijs nodig van de gemeente om de straat op te kunnen. Militairen zetten met roadblocks de straten af en arresteren mensen die zich niet aan de nieuwe orde houden! schreef ze in grote letters. Ze vroeg hoe het hier was. Vrij rustig, schreef ik. We blijven zoveel mogelijk binnen. Doe voorzichtig! appte ze nog. Het leek een surrealistisch app gesprek. Alsof de Apocalyps om het hoekje keek. Ze stuurde vervolgens een foto naar me toe. Het centrale plein Puerta del Sol was helemaal leeg.
Een paar weken geleden zat ik in een wachtkamer. Op dat moment mocht iedereen nog naast elkaar zitten en nerveus voor zich uitkijken naar grote klokken en lange gangen waar verplegend personeel heen en weer liep en waar de arts de hoek om kwam om iemands naam te noemen zodat je opstond en mee liep naar het hol van de leeuw. Even ervoor had ik nog buiten, aan de zijkant van de draaideur, een peuk gerookt. Ik werd er rustig van. Het gevoel dat de onzichtbare riem die om mijn longen steeds nauwer trok negeerde ik. Wel was ik naar de huisarts gegaan omdat ik het bloed dat ik ophoestte vreemd vond. Het waren maar spatjes dus ik maakte me geen zorgen. Eerst dacht ik nog dat ik een wondje in mijn mond had. Ik had de binnenkant van mijn mond bekeken in de badkamerspiegel. Mijn huisarts wilde toch een longfoto laten maken in het ziekenhuis. Ik wuifde het weg. Alleen hypochonders zouden nu doodsbang zijn.
Dokter Aartman had gebeld, of ik wilde terugbellen. Het bericht stond op mijn telefoon. Ik zat op de fiets onderweg naar huis toen ik de telefoon hoorde, maar ik was te laat met opnemen. Thuis legde ik mijn boodschappen in de keuken en staarde naar mijn telefoon. Toen ik terugbelde kreeg ik zijn secretaresse aan de lijn die me vroeg morgenochtend langs te komen voor een gesprek.
‘Kan het niet telefonisch?’ Even was het stil.
Fragment uit
Dicht – een klein verhaal.
Geef een reactie