545 woorden, 3 minuten leestijd.
Het verschil tussen een kind van vijf met wat mensen een normaal intellect noemen en een kind van acht met wat mensen een verminderd intellect noemen, is enorm groot, en juist daarom zo waardevol.
Dat bedacht ik me toen ik afgelopen week de deur achter me sloot bij mijn gastgezin. Het jongste kind van vijf zat ’s middags naast me op de bank en vroeg: ‘Als je opnieuw geboren zou worden, zou je dat dan willen?’
Ik dacht na en zei: ‘Ik denk het wel. En jij?’
Hij zuchtte. ‘Ik niet.’
Ik draaide me wat meer naar hem toe en liet het op me inwerken.
‘Waarom zou je niet opnieuw geboren willen worden?’
‘Omdat je dan ziek wordt en doodgaat.’
Ik dacht erover na. Dat was inderdaad waar. Geboren worden is geen vrijkaart voor een prachtig en meeslepend leven zonder genetische weeffoutjes of ziektes. Maar ik moest mijn antwoord aanpassen aan een vijfjarige; niet iedere eerlijke uitleg is per se een goede uitleg.
Ik vergeleek mensen met machines.
‘Als je ’s morgens opstaat en je zet je machine aan, dan heb je misschien zin in de dag. Je kleedt je aan, gaat eten en dan naar school om met je vrienden te spelen en te leren. Soms ben je een keer ziek, heb je koorts of moet je overgeven. Maar daarna is je machine weer oké. En de machines van de meeste kinderen gaan heel lang mee, totdat ze oud en versleten zijn. Dan begint de machine te kraken, er valt een schroefje uit. En op een dag is de machine op, heeft hij heel veel gewerkt en gaat hij dood. Dat is niet per se erg. Maar jouw machine is nog nieuw en goed.’
Ik dacht aan mijn neefje, thuis in zijn eigen omgeving, in zijn trippelstoel, heen en weer racend in de woonkamer, met zijn epileptische aanvallen en zijn halve computer in zijn hoofd. Daarover had ik mijn gastkind ook verteld toen hij me vroeg waarom mijn neefje niet goed kon lopen.
Terwijl mijn gastkind van vijf jaar, met een normaal intellect zoals we dat noemen en meten, zich zorgen maakte over zijn toekomst en of hij ziek zou worden en zou doodgaan, dacht ik aan mijn lachende neefje. Zijn donkerbruine ogen, zijn brede glimlach, zijn favoriete liedjes van K3, Beyoncé, Bruno Mars en zelfs Ciske de Rat met ‘Krijg toch allemaal de klere’. Hij dacht niet aan zulke zaken. Zijn dag bestond uit korte momenten, het hier en nu. Wat er nu gebeurt, wat er nu aan de hand is, en of dat leuk is of niet.
Een verjaardagsfeestje wordt intens beleefd. Woezel en Pip op tv wordt intens beleefd. Liedjes worden intens gezongen. Met de taxichauffeur naar school, Carnaval vieren, wandelen met papa en mama, op bezoek bij opa en oma—alles wordt intens beleefd. Want dat is alles wat er is. Geen verleden, geen toekomst. Alleen nu.
Misschien ligt daar wel een belangrijke les: in plaats van ons zorgen te maken over wat komt of stil te blijven staan bij wat is geweest, zouden we meer aandacht mogen hebben voor het moment zelf. Het is dít intellect dat ons soms in de weg zit. Bewust en intens leven in het nu, zoals mijn neefje dat doet, kunnen maar weinig mensen. Probeer het maar.
Geef een reactie