235 woorden, 1 minuut leestijd.
Ik krijg weleens een boek cadeau, en daar ben ik altijd blij mee—boekjunkie dat ik ben. Ook boekenbonnen ontvang ik graag, die ik met gretigheid spendeer. Omdat ik boeken cadeau krijg, lees ik ze ook uit, zelfs als dat soms met moeite gaat. Het verhaal kan me niet altijd boeien: de vorm, de woordkeuze, de hele inhoud—soms worstel ik me erdoorheen.
Laatst las ik een heel dik boek. Pas op bladzijde 200, bijna halverwege, kreeg ik het gevoel dat het verhaal eindelijk op gang kwam. Alles wat ik ervoor gelezen had, leek overbodig. Ik kreeg weer hoop. Helaas bleef het daarna voortkabbelen. Terwijl de schrijver in talkshows graag zo elitair mogelijk overkomt, stelde zijn schrijfstijl me teleur.
Maar vandaag las ik het boek uit. Opluchting. Meteen dook ik op mijn nieuwe aanwinst: Navalny, Patriot. Ook een dikke pil—517 pagina’s—maar de allereerste zin greep me meteen.
Alexei Navalny stond voor iets groters dan zichzelf: gerechtigheid, moed, een onwrikbare strijd tegen corruptie. Hij wist dat zijn verzet tegen Poetin levensgevaarlijk was, maar hij weigerde te zwijgen. Zijn gevangenschap was al een marteling, en zijn dood—zo onmenselijk, zo gewetenloos—bevestigde de brute realiteit van het regime dat hij bestreed.
En toch leeft zijn nalatenschap voort. In zijn woorden, in zijn daden, in iedereen die zich niet laat intimideren. Terwijl ik dit boek nu lees, besef ik: sommige verhalen kabbelen voort, andere blijven branden.
Geef een reactie