674 woorden, 4 minuten leestijd.
Ik ben ook niet meer wie ik eerst was. De eerste fronsrimpels waren er al snel, omdat ik blijkbaar veel te fronsen had. Je fronst als je nadenkt, bedenkelijk kijkt. In mijn twintiger jaren had ik een Italiaans maatje 26 broek; ik kocht daardoor ook de Spaanse en Italiaanse broeken, want die zaten voor mijn lichaam het beste. Dat veranderde (mede door een chronische ziekte) toen ik de veertig passeerde. Dat maatje 26 werd een maatje 30. Zeg maar: van een maatje 34 naar maat 38. En daarover klaagde ik nooit, want ik mocht daar best tevreden mee zijn. Wat is nou een maat 38? Kom op.
Totdat ik, in verband met bepaalde hormonale injecties, maat 40 kreeg. Toen zat ik niet meer lekker in mijn skinnetje. Echt niet. Opgeblazen, vocht vasthoudend—alsof ik een enorme jas had aangetrokken die ik niet meer uit kreeg. Gelukkig heb ik inmiddels mijn maat 38 terug. Uiterlijk doet wel degelijk iets met je zelfvertrouwen, dat is gewoon zo.
Nadat mijn moeder was overleden, keek ik naar oude foto’s en zag hoe zij veranderde over de jaren. Ik zag mezelf. Ik wist dat ook het ouder worden daarin een rol speelde. Aan sommige dingen—uiterlijke kenmerken—is simpelweg niet te diëten. Je bent geboren met een bepaalde bouw, die je overerft van je voorouders.
Er zijn momenten dat ik in de tram zit, of in de trein, of ergens sta te wachten, en mensen bekijk. Meiden van twintig met zulke dikke lippen dat ik schrik als ze zich schuin omdraaien. Wenkbrauwen die geen wenkbrauwen meer zijn, maar rechtgetrokken ingekleurde vakjes. En dan hebben we het nog niet over de crèmes, de accenten, de schaduwen, weggewerkte onregelmatigheden en het palet van contourkleuren. Het zijn geen gezichten meer, het zijn schilderijen. Michelangelo zou zich omdraaien in zijn graf.
Als ik een TikTok-filmpje bekijk (via via) met dansende meisjes en jongens—want vergeet de jongens niet, die net zo willen voldoen aan de strakgetrokken schoonheidsidealen—dan denk ik aan AI.
Ik lees een artikel in de Volkskrant over en met Anita Witzier:
‘Ze zit in de behandelstoel van de cosmetisch arts die haar een ‘liquid facelift’ gaat geven, een behandeling met fillers om volumeverlies en huidverslapping tegen te gaan. Met een half wit gezicht door de verdovende crème richt ze zich tot de camera.’
Ik oordeel niet over haar. Ik ken die rommelige kaaklijn. Ik heb ‘m ook. Sinds een jaar of drie sta ik ook voor de spiegel en vraag me af waar die kippenkin vandaan is gekomen. Mijn moeder had die kippenkin niet. Alsof mijn kin, door de zwaartekracht, naar beneden is gaan hangen. Als ik mijn huid naar mijn oren trek, zit het als toen ik dertig was. Precies goed. Laat ik los, dan hangt het weer slap onder mijn kin. Nee, ik ben daar helemaal niet blij mee.
Zou ik er wat aan willen doen? Niet zoals Anita Witzier dat doet. Niet met een operatie, niet met allerlei toeters en bellen. Hoe lang blijft zo’n kin dan eigenlijk zitten? Moet je na vijf jaar weer iets laten doen?
Jaren geleden baalde ik bij de supermarkt als ze mijn ID-kaart wilden zien wanneer ik wijn meenam. Nu kijken ze met een schuin oog en is er geen enkele twijfel over hoe oud ik ben. Ook mijn gastkinderen categoriseren me als ‘oud’. In hun visie bén ik gewoon oud.
Zelf vind ik 51 helemaal niet oud—totdat ik bedenk dat mijn moeder maar 75 werd. Dat is nog maar 25 jaar een beetje leuk leven. En ik weet niet of ik mijn ouders zal overtreffen. Maar goed, daar gaat die kippenkin ook niets aan veranderen.
Anita Witzier is een ontzettend knappe oudere dame. Ze is drieënzestig. En dat het in 2025 nog steeds zo is dat verjonging, ook in de omroepwereld, als het hoogst haalbare wordt gezien, lijkt me een vreemde manier van leven.
Misschien is ouder worden niet het probleem. Misschien is het idee dat we het moeten verbergen dat zo vermoeiend is.
Geef een reactie