Toegankelijk openbaar vervoer.

333 woorden, 2 minuten leestijd.

Hoe kies je een strategische plek om flyers of kaartjes uit te delen, zó dat iemand de tijd en moeite neemt om te stoppen en te luisteren? En minstens zo belangrijk: wat zeg je als je wil dat mensen niet alleen naar je kijken, maar ook aarzelen – en dan toch stoppen – om dat kaartje met een belangrijke boodschap aan te nemen?

Ik stond gisterenochtend in de koude wind naast station Den Haag Centraal. Samen met andere vrijwilligers hielp ik kaartjes uitdelen voor een actie van De Goede Zaak. We vroegen aandacht voor een heel concreet doel: goedkoper en beter toegankelijk openbaar vervoer in Nederland.

Niet iedereen had zin om een kaartje aan te nemen. Sommigen liepen in een grote boog om me heen, keken strak vooruit. Toch waren er ook veel mooie momenten. Een man uit Portugal bleef wél staan.
“It’s for accessible transportation,” legde ik hem uit. Hij knikte geïnteresseerd. Hij vertelde dat het ov overal in Europa betaalbaar was, behalve in Nederland. Even later liep hij verder, het kaartje nog in zijn hand. Veel mensen namen de ‘gratis’ ov kaart aan en zeiden: Heel goed, mee eens!

Een vrouw in een scootmobiel stopte ook. Ze vertelde dat ze al hartkloppingen krijgt bij het idee alleen al om met haar scootmobiel de trein in te moeten.
“Joh, je wacht zó lang voordat iemand je komt helpen.”
Liften waren volgens haar vaak kapot. En een taxibusje regelen om überhaupt bij een station te komen, was een logistieke uitdaging op zich.
“Het maakt je extra beperkt,” zei ze. “Want ik kan en wil verder best veel zelf doen.”

Niet iedereen was even vriendelijk. Verslaggever Charlotte Nijs van SBS6 kwam op haar fiets aanrijden. Toen ik haar vroeg of ze een kaartje wilde met informatie over betaalbaar en toegankelijk OV, snauwde ze een kortaf “nee”.
Ironisch genoeg, dacht ik, boft ze: ze kán tenminste op de fiets naar haar werk. ’s Avonds bracht uitgerekend SBS6 een nieuwsitem over de actie op tv.