295 woorden, 2 minuten leestijd.
Jaren geleden maakte ik gebruik van een gratis fotosite, een voorloper van Instagram, maar dan met de mogelijkheid om foto’s in grotere resolutie te uploaden en met meer aandacht voor de foto zelf. In die jaren, zo merkte ik, gaf ik daar zelf ook veel meer aandacht aan. Compositie, kleur, hoek, belichting. ‘Shoot from the hip’ a la lomografie. Ik kan zeggen dat fotografie een hobby was waar ik veel tijd in stak. Niet alleen doelbewust mijn camera mee, maar ook later, bij de nabewerking.
Zo struinde ik door de oude tijd. Het begin van mijn zelfstandige werk, met heel veel trainingen, workshops en gastlessen over bloggen. Wat een tijd. Wat verdiende ik goed. Ook het organiseren deed ik op grote schaal. In de buurt maar ook landelijk. Blog-Art kwam op het NOS Journaal, in de kranten. Toen kwam de crisis. En een paar jaar later was bloggen er een beetje uit, ten minste, bij de corporate bedrijven.
In een paar uur op een vrijdagmiddag voor een groep mensen staan en mijn uitleg doen en dan de energie proeven was een tijdelijke rush. Ik wilde meer schrijven.
Ook de (grote) reizen die ik maakte kwamen tijdens het bekijken van de vele foto’s voorbij. Barcelona, Madrid, Rhodos, Berlijn, Brussel, Hamburg maar ook Mexico en China. A fine trip down memory lane.
Het is bijzonder hoe beelden zoveel kunnen oproepen. Vroeger leek alles vanzelfsprekender — de inspiratie, de energie, de drang om te delen. Nu, jaren later, blader ik terug en voel ik het verschil. Ouder worden betekent ook anders kijken. Minder haast, meer besef. De wereld is veranderd, ik ben veranderd. Het is een andere tijd. Maar ergens, tussen die pixels en herinneringen, voel ik nog steeds dezelfde liefde voor het verhaal achter de foto.
Geef een reactie