Het was niet tijdelijk.

199 woorden, 1 minuut leestijd.

Het was geen hele intense vriendschap, hoewel ik er was toen ze jaren geleden met tranen in haar ogen haar verhaal deed. Het verwaterde zonder woorden. Niet met ruzie, niet met een botsing, maar juist door wat er uitbleef. Geen berichten meer, geen vragen, geen teken van betrokkenheid. En op een dag besefte ik: het was niet tijdelijk. Het was niet toeval. Het was een keuze. Niet de mijne, maar wel één die mij toch ergens raakte.

Ze lijkt nu alleen nog maar te bewegen binnen een kleine, besloten cirkel. Alsof de buitenwereld haar teveel werd, of misschien gewoon overbodig. En blijkbaar stond ik daarbuiten. Niet dichtbij genoeg. Er was geen uitleg. Gewoon stilte. Het vreemde was dat ik me ondertussen wél afvroeg hoe het met haar ging.

Ik bleef achter met vragen die ik nergens kwijt kon. Was het iets wat ik heb gedaan? Of juist niet gedaan? Maar de antwoorden kwamen niet, en misschien zouden ze dat ook nooit doen. Want sommige mensen sluiten deuren zonder dat ze dichtvallen met een klap. Ze draaien de deurknop gewoon langzaam dicht, zacht genoeg om het niet meteen te merken, maar vast genoeg om niet meer open te gaan.

En zo verdween ik uit een leven waar ik ooit in zat. Geen woorden, geen drama. Bewust. Alleen een zwaai in het voorbij gaan. Misschien is dat nog wel het pijnlijkst: dat iemand je loslaat zonder het nodig te vinden je dat te zeggen. Het zij zo.