352 woorden, 2 minuten leestijd.
Vrijdagmiddag is ’t nu, en we zijn op weg naar Polen. Wij alle 4 in een groep van circa 2000 menschen. Mogelijk bereikt deze kaart je. Groet familie en kennisen.
Vaarwel, tot ziens, Ch. V
De vader van Lucy Vecht wist, onderweg naar het einde, nog een afscheidsgroet te sturen aan zijn buurman. Op twee kinderen na, keerde de familie Vecht niet meer terug.
Ik weet dit, omdat ik tweemaal door de Van Nagelstraat in Zwolle liep, waar ik een mini-vakantie vierde. De vier koperen stenen liggen netjes naast elkaar voor een deur, bij nummer 9. Als je op iets anders let, loop je er zo aan voorbij.
En het is vandaag 4 mei. Op 4 mei houden we de dodenherdenking en staan we een dag later stil bij de oorlog die tachtig jaar geleden eindigde. ‘Nooit meer,’ werd er gezegd.
Nadat ik nog een keer door de straat liep, stond ik stil bij hun struikelstenen. De familie Vecht, met vader, moeder en vier kinderen: Theo, Selma, Bertha en Lucy. Als ik er geen foto van had gemaakt om thuis uit te zoeken wie zij waren, had ik nooit van hun bestaan geweten.
Op 31 december 1942 is de familie Vecht naar Westerbork gebracht. Daarna naar Auschwitz. Lucy overleed daar. Ze was maar veertien jaar oud.
Ik herdenk elk jaar mijn verre neef Kees Jacobs, omdat hij op 22-jarige leeftijd in het concentratiekamp Neuengamme overleed. Hij leek misschien een gewone jongen, maar hij stond in contact met een verzetsgroep. Zijn verhaal wil ik vastleggen – zodat hij niet vergeten wordt. Ik hoop op een ‘monument’ ter ere van hem. Hij was geen Soldaat van Oranje, en Lucy was dat ook niet — maar daarom alleen al herdenk ik. Er zijn heel veel namen, heel veel mensen die wij niet gekend hebben die hun levensgeschiedenis niet meer kunnen vertellen. Zij doen er ook toe.
‘Nooit meer oorlog,’ zeiden we. Maar woorden vervagen als we niet blijven kijken, blijven herdenken, blijven doorvertellen. Struikelstenen, verhalen, boeken, podcasts, namen — ze houden ons wakker. Want het kan zomaar weer gebeuren, als we niet oppassen.
Geef een reactie