447 woorden, 2 minuten leestijd.
Lieve Q,
Ik wil heel graag dat jij zoveel mogelijk kunt meemaken wat andere kinderen ook meemaken. En dat is vaak niet mogelijk, omdat de faciliteiten daar niet voor gemaakt zijn. Een speeltuin bijvoorbeeld, of een ballenbak in een indoor speeltuin, is vaak niet geschikt voor kinderen met een handicap of voor kinderen die liever prikkelarme activiteiten doen.
Gelukkig kun je naar de prikkelarme kermis in je woonplaats, is er een aangepaste speeltuin in jouw straat en kun je op school gebruik maken van de rollator, zodat je steeds harder gaat lopen. Jouw school is daar helemaal op ingericht, maar de maatschappij is dat nog niet. Een paar jaar geleden ging je naar Sea Life, en dat was prima te doen voor kinderen in een rolstoel.
Maar tante Karin zag een theatervoorstelling van Woezel en Pip. Een gewone voorstelling voor kinderen vanaf 2 jaar. Ik mailde het theater om meer informatie: Is er een rolstoelplek? Is er een lift? Mag hij eerder weg als hij zegt ‘naar huis toe’? Is het oké als hij geluid maakt?
Voor ons was het ook een beetje spannend. We wisten niet of het je zou lukken om de voorstelling helemaal af te kijken. Een uur is best lang.
De mevrouw van het theater kon op al mijn vragen antwoord geven. En zondagmiddag kwamen we aan bij het theater, waar nog veel meer kinderen waren. We konden op een mooi plekje zitten waar je goed overzicht had, en mocht het niet meer lukken, dan was de deur vlak achter je. Even was je een beetje overweldigd – er waren wel heel veel kinderen. De zaal was echt groot. En in het begin werd het ook echt donker.
Maar toen Woezel en Pip begonnen te zingen in een prachtig decor, en de kinderen enthousiast werden en applaudisseerden, applaudisseerde jij ook – met allebei je handen! (Dat is knap als je een aangedane kant hebt.)
Je vond Charlie misschien wel het leukst. Maar Charlie was zijn drakencape kwijt en verdrietig, en dat vond jij ook verdrietig. Gelukkig kwam het allemaal weer goed, was iedereen weer blij en klapte je nog een keer.
En net als alle kinderen in de zaal – van heel jong tot wat ouder – vond je de liedjes het leukst. De verhaaltjes tussendoor vond je minder boeiend. Dan begonnen de kinderen harder te praten, te wiebelen op hun stoel en te roepen.
We vertrokken uiteindelijk vijf minuten voordat de voorstelling eindigde, een prima moment om de menigte voor te zijn zodat we rustig naar de uitgang konden.
Toen we naar buiten gingen en onderweg naar huis waren, zei je nog vaak: ‘Dag theater!’ en ‘Dag Woezel en Pip!’
Misschien tot de volgende keer!
Geef een reactie