Vijand van de staat.

451 woorden, 2 minuten leestijd.

I Am An Enemy Of The State. Die button draag ik bij demonstraties. De laatste keer was bij De Rode Lijn in Den Haag, de grootste demonstratie in Nederland ooit. Daar liet ik de slijmbeursontsteking, die ik blijkbaar al had, verder escaleren. Nu denk ik alweer na over de volgende Rode Lijn-demonstratie, en of ik die slakkengang wel aankan.

De button kocht ik in Parijs, bij het Serge Gainsbourg-museum. Dat museum was op zichzelf al een ervaring. Hoewel ik niets met de zanger heb, was het oude huis waarin hij woonde op z’n zachtst gezegd fascinerend. Zwart was de overheersende kleur. In elke kamer een rariteitenkabinet. Klein, donker, dompig.

De button ligt op mijn bureau als ik hem niet draag, en ik kijk er vaak naar. Net als naar de foto van mijn verre neef Kees, over wie ik een script aan het schrijven ben. Een script vol omwegen en tegenslag — in woorden, in afronding. Een van de redenen waarom ik nu geen manuscript zou willen inleveren, is de brainfog die zich zo nu en dan van me meester maakt tijdens het schrijven. Scriptschrijven vraagt om een heel andere benadering.

Het script gaat over de Tweede Wereldoorlog. En als ik die tijd vergelijk met nu, zie ik helaas parallellen. We hebben een instabiele regering, met een instabiele partij die zichzelf telkens de grootste noemt, maar niets levert. Niet omdat ze het niet kunnen, maar omdat ze er niet zijn om problemen op te lossen — ze zijn er om macht te behouden, en problemen te voeden. Volgens deze eenmanspartij ligt de schuld bij een bevolkingsgroep. Zij zijn de oorzaak van alles. Het feit dat deze eenmanspartij nu (opnieuw) de stekker uittrekt, zegt helaas niets over de uitkomst van de volgende verkiezingen.

Op een ander continent speelt zich nu iets soortgelijks af. Ook daar draait het niet om het helpen van burgers, maar om het vasthouden van macht. Als ze het zogenaamd ‘probleem’ zouden oplossen, waren ze klaar. En macht wil nooit klaar zijn.

Gelukkig leven wij in een democratie, waarin wetten getoetst worden en besluiten gecontroleerd. Je moet in een democratie samenwerken met andere partijen die ook zetels hebben gewonnen. Maar samenwerken is lastig als je ego’s de overhand laat krijgen. En dan voelt het goed om die button te dragen: I am an Enemy of the State.

Je wilt niet dat het uit de hand loopt, zoals in 1939. Dat zijn enge woorden — maar ze moeten worden uitgesproken. Als ik iets geleerd heb tijdens het schrijven over Kees, is het dit: wegkijken is het ergste wat je kunt doen.

Wees brutaal. Heb lef. Roep waar het nodig is. Wees een vijand van de staat.
Als de regering er een potje van maakt, be an Enemy of the State.