406 woorden, 2 minuten leestijd.
Dit opiniestuk is gepubliceerd in Trouw.
Terwijl het debat over de geplande bezuinigingen op de gehandicaptenzorg opnieuw is uitgesteld, blijven de cijfers staan: volgend jaar wordt er 157 miljoen euro gekort, oplopend tot 265 miljoen in 2029.
“De bezuinigingen zijn onvoldoende onderbouwd en onrealistisch. Dit gaat merkbare gevolgen hebben voor een grote groep kwetsbare mensen, dat baart ons grote zorgen.” zegt directeur Theo van Uum van de Vereniging Gehandicaptenzorg Nederland.
De reden van het uitstellen van het debat ligt bij de ruziënde coalitiepartijen over de nieuwe verdeling van de posten.
Ik ben pgb’er voor mijn neefje. Hij is zowel lichamelijk als geestelijk gehandicapt en afhankelijk van een klein, betrokken zorgteam dat wordt betaald uit Wmo-budgetten. Als er op die zorg wordt gekort, raakt dat direct zijn dagelijkse ondersteuning en kwaliteit van leven. Hij is niet de enige. In heel Nederland zijn er kinderen en volwassenen die intensieve zorg nodig hebben om überhaupt te kunnen functioneren, laat staan mee te doen aan de samenleving.
Zonder hulp kunnen zij niet naar school, niet reizen, niet wonen in een aangepaste woning. Die hulp is geen luxe – het is noodzakelijk om mee te kunnen doen.
Soms lijkt het alsof gehandicapten alleen maar als kostenpost worden gezien. Rollators, rolstoelen, tilliften. Er wordt gemompeld over “gratis scootmobielen” en “dure taxibusjes”. Maar niets is gratis. Niemand kiest dit leven vrijwillig.
Mijn neefje gaat met een taxibus naar school. Ik moest dit, tot mijn verbazing, tegenover anderen verdedigen. Het zou te veel kosten. Het geld kon volgens sommigen beter naar een normale basisschool. Want gezonde kinderen hebben wél toekomst, en verdienen daarom meer ondersteuning.
Die gedachte is pijnlijk en onthutsend. Alsof waardigheid alleen telt als iemand ‘rendabel’ is.
De rolstoelbus van mijn neefje? Die is tweedehands. Afkomstig van een kind dat is overleden. Dat is de keiharde werkelijkheid. Gun mensen met een handicap niet alleen comfort – gun ze een menswaardig bestaan. Gehandicapt zijn is geen keuze. Maar bezuinigen op hun zorg? Die keuze maken we wél.
Wat ons ontbreekt is niet geld, maar bewustzijn. We zouden als samenleving beter moeten weten. Diversiteit gaat ook over beperking. Zorg dat werkplekken toegankelijk zijn. Zorg dat openbaar vervoer, winkels, cafés en toiletten letterlijk en figuurlijk geen drempels opwerpen.
Het opnieuw op de agenda zetten van deze kwestie zou laten zien dat we wél oog hebben voor de medemens. We leven in een samenleving. Samen. Dáár werk je als politicus hard voor, toch?
Geef een reactie