329 woorden, 2 minuten leestijd.
De mooiste – of in elk geval de meest bijzondere – gesprekken heb je bij de kapper, is mijn devies. Gisteren lag ik met mijn hoofd in de wasbak en hoorde ik de ene kapper tegen de ander zeggen: ‘Als die dame terugkomt, dan moeten we echt gaan bellen.’ Mijn oren stonden meteen op scherp. Welke dame? En waarom moest er gebeld worden als ze terugkwam? Zulke zinnen worden geschreven in thrillers of filmscripts. Er hing iets van spanning of argwaan in de lucht, en ik had geen idee wat er precies gebeurd was.
‘Je moet dan echt bellen, hoor,’ herhaalde de kapper met nadruk.
De kapper die mij knipte vertelde het. De vrouw in kwestie kwam al jaren samen met haar partner naar de kapsalon. Zo’n twee jaar geleden begon ze tekenen van dementie te vertonen. Haar partner vond het prettig dat ze om de hoek woonden; hij kon haar met een gerust hart alleen naar de kapper laten gaan en zelf even op adem komen. De vergeetachtigheid van de vrouw was mild, en de dames van de salon konden goed met haar omgaan. Dat ging lange tijd goed. Tot het misging.
Tijdens het knippen sloeg de vrouw onverwacht een kapper. De schaar vloog door de lucht, ze gilden het beiden uit. Andere bezoekers schrokken. Ze moesten de kapper kalmeren en de oudere dame, die niet besefte wat er was gebeurd.
Een kapper heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel, zeker tegenover vaste klanten die kwetsbaar zijn geworden. Maar omgaan met agressie – hoe verklaarbaar die soms ook is – was gevaarlijk in een kapsalon.
Blijkbaar zou de oudere dame die middag door haar man naar de kapper worden gebracht. Ze hadden het samen besproken en wilden de vrouw nog een kans geven; ze kenden haar al zo lang. Maar de man moest worden gebeld als het niet ging.
“Ik heb er buikpijn van,” zei de kapper. Niet zozeer om het onverwachte slaan, maar omdat de vrouw dan niet meer welkom zou zijn.
Geef een reactie