546 woorden, 3 minuten leestijd.
Als alle vluchtelingen criminelen zijn, hoef ik er niets bij te voelen en dus moeten ze allemaal weg. Ik steun de partijen die vinden dat al die herrieschoppers en criminelen het land uit moeten. We verdiepen ons niet in die ene man uit het buitenland die geen crimineel is, want dan word je meteen de empathie ingezogen en dan staan de sluizen open en vinden we het opeens toch zielig en kunnen we die wetten niet steunen die zeggen dat al die buitenlanders slecht zijn en het land uit moeten.
Het gebrek aan empathie is de oorzaak van mensonterende wetten, besluiten en handelingen.
De ander — een groep — de schuld geven en de groep als geheel als lastpak zien, in plaats van het ‘ui’ af te pellen en de lagen eronder op te zoeken, maakt dat er mensen zijn die grote, collectieve beslissingen nemen en niets te maken wensen te hebben met die ene man, de vrouw, het kind dat al jaren meedraait in de samenleving maar geen papieren heeft om hier te zijn.
In de Tweede Wereldoorlog hitsten we ook een groep mensen op, hadden we geen oog en geen hart voor hun wegvoeren en bekommerden ons ook na de oorlog niet om die mensen die terugkwamen. Wat jij hebt meegemaakt, wil ik niet horen. Wij hebben het ook erg gehad hier.
Een deur dichtslaan, je ogen richten op de horizon terwijl achter je problemen opstapelen, vind ik empathieloos. Zolang het niet in jouw achtertuin is. Zolang het ver weg is, zolang je het nieuws kunt uitzetten en lekker een biertje kan drinken op het terras naar je keuze, is er met mij niets aan de hand.
De kerk opent zijn deuren voor een gezin en laat het er slapen, eten en leven. Maar opgesloten. Faber besprak dit eens met de media en zei: ‘Ze komen een keer naar buiten.’
Ik trok direct de lijn met 40-45. Aan welke kant sta jij dan?
Het is verdomde handig om je niet te verdiepen in de ander, ook al is zijn huidskleur anders, zijn religieuze achtergrond en vaderland. Wat de boer niet kent, vreet-ie niet. Het is verdomde makkelijk om je rug toe te keren omdat je dan niets moet met jezelf. Je kunt rustig verder zeiken over de ander.
Ik spreek af en toe mensen die verontwaardigd zijn dat hun spaarcenten opgaan aan de ander, de wachtrijen bij de huisarts oplopen omdat al die buitenlanders voor ditjes en datjes geholpen willen worden. Wat je zegt is dat jij eigenlijk voorrang wilt. Dat jij het niet oké vindt dat de ander wordt geholpen vóór jou. Dat jij denkt aan jij en niet kunt delen. Totdat je zelf hulpbehoevend geholpen wordt door een verpleegkundige met een kleurtje, die je billen wast en je aankijkt en naar je luistert, je een pilletje geeft tegen de pijn en je welterusten wenst als je moe bent en gaat slapen.
Een blik veranderen begint bij je ogen openen. Ja, er is een woontekort, zorgtekort en lerarentekort. Maar als mensen die hier willen wonen niet mogen wonen, zorgen en leren, en je ze criminaliseert omdat ‘al die buitenlanders criminelen zijn’, komen we als land niet verder.
En, als je het zelf heel goed hebt, dan wil je toch niet dat het je wordt afgepakt?
Geef een reactie