Voor mijn studie en tijdens mijn werk met ouders en kinderen heb ik veel te maken met hoe mensen denken en handelen. Tijdens gesprekken bijvoorbeeld luister ik niet alleen naar wat er gezegd wordt maar welke woorden iemand gebruikt en hoe de lichaamstaal is. Alles is taal. Hoe iemand kijkt, knippert met z’n ogen, hoofd schuin houdt, lippen op elkaar houdt, handen wrijft, schouders ophaalt of wiebelt met z’n benen. Maar ook waar iemand naartoe kijkt, wijst, de snelheid van wijzen, of iemand hard praat of juist zacht. En dan komen de woorden. Ze kiezen de woorden zelf. Of maken een klank als ze de taal nog niet voldoende machtig zijn. Soms kent iemand de taal nog niet goed en gebruikt woorden in een zin die harder overkomen dan je zelf zou kiezen. En waar iets lastig is om te volgen moet ik allerlei manieren vinden om het wel duidelijk te krijgen zodat ik iemand kan verstaan en kan helpen. Het is fijn als iemand je verstaat, begrip toont of voelt en een gesprek verder kan voeren naar de juiste weg.

Gisteren was het mooi weer en wilde graag even met de gastkinderen naar buiten. Sommige kinderen, die al de hele dag naar school zijn geweest, willen niet (meer) naar buiten maar willen binnen spelen met hun binnenspeelgoed. Geen zonnebrand; hebben velen een hekel aan, geen petjes en frutsels. We hadden het besproken, om toch even naar buiten te gaan. De oudste kwam uit zijn kamer naar beneden met een A4 papier vastgeplakt op zijn rug. Met grote letters stond er: Allergie! Zon! Hij had een grote zon getekend waar een grote streep doorheen zat. Ik moest lachen. Ja, ook beeld is duidelijke taal.

Gisteren zat ik achter mijn bureau en wilde een blogpost tikken maar ik kwam niet verder dan een leeg scherm. Tijdens de ineens ontstane warmte en ik uitpuf aan de voorkant van de straat in mijn klapstoel en de werkzaamheden voor de uitbouw van de buren ervoor zorgt dat de achtertuin niet gebruikt kan worden maar het boven op zolder gelukkig net te doen is en ik daar mijn huiswerk maak voor mijn studie (laatste huiswerkopdracht een 10!) heb ik weinig energie voor andere zaken. Net nu zijn er onverwachte veranderingen in mijn werk en is het warme hoofd niet erg aan schakelen toe. Zeker niet als mijn chronische pijnklachten ook weer terugkeren.

Als alles redelijk op rolletjes verloopt kan het ineens weer anders gaan. Dan is het schakelen geblazen. En soms is het niet eens zozeer dat alles op rolletjes verloopt maar dat je gewend bent dat het zo gaat en gaat het opeens anders. ‘Plot twist!’ roep ik dan in mijn hoofd. Schakelen! Eerst rust inbouwen, met mensen in overleg, in-en uitademen en dan kijken wat er moet gebeuren.

Er wordt ondertussen een werkboek geschreven voor de (online) schrijfcursus. Ik bel met wijkraden, wijkcoördinators, gebiedsopzichters en buurtbewoners omdat er een aangepast speeltoestel moet komen. Het bloggen komt wel weer.

‘Nee, niet dichtbij, afstand houden!’ Ze strekte haar arm uit en wees nog eens naar de vrouw. Ze kwam net de Blokker uit. Kek spijkerjasje met franjes, kraagje omhoog en een witte pantalon. Grijze haar in model. Parel oorbellen. Ze wees met uitgestrekte arm naar een donker uitziende vrouw in een zwarte lange jas die misschien een meter van haar vandaan liep naar haar invalidewagen. ‘Hou afstand!’ riep ze nog eens. De vrouw was inmiddels verder gelopen, was bezig haar mondkapje van haar gezicht te halen toen ze iemand hoorde roepen. ‘Hallo Riet!’

Ik stond naast Riet. Tenminste, op meer dan twee meter afstand. Ik was aan het wachten want vriend moest iets kopen in een winkel ernaast. ‘Hé hallo!’ riep ze en liep terug. Ze stond op nog geen meter afstand van deze vrouw die ze kende. ‘Hoe is het nou, met Gerard?’ ‘Nog hetzelfde.’ ‘Wat een toestand ook hè.’

Terwijl ik dit tafereel bekeek zag ik de blik van de vrouw in de zwarte jas. Ik kon niet inschatten wat haar gedachten waren maar ik vond het op z’n minst een vreemd schouwspel.

Hoewel het gisteren een beetje koud was zaten we met vrienden buiten. Na twee maal tafels verschoven te hebben om in de zon te blijven zitten zaten we (met een dekentje) goed. Het kon weer. Onze buurtkroeg De Prael was weer open. In de achtertuin van de kroeg voeren bootjes voorbij, men at bitterballen en proostte met elkaar. Even later was ook de zon warmer. Na twee witte wijntjes moest ik even naar het toilet en terwijl ik met mondkapje naar binnen wandelde, langs de leren zitjes, de grote bar, langs de open keuken voorbij de medewerkers, naar de toiletten in de gang, bedacht ik dat dit weer voor het eerst was. Alsof deze kroeg net pas begonnen was.

Ik miste de afgelopen tijd niet veel. Ik vermaakte me wel, deed het ermee. Het was nu eenmaal zo. En er waren soms alternatieven. Maar ik was me opeens bewust van wat eerst kon, erna niet meer en nu weer wel. Het was genieten gisterenavond. Het kon weer. Het kan weer!

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Maya Angelou zei het al: ‘You can’t use up creativity.’ Creativiteit zit ‘m niet alleen in mooi kunnen tekenen of schilderen maar in alledaagse oplossingen bedenken voor problemen. Ik had gisteren een ingrediënt tekort en moest op stel en sprong iets anders verzinnen. Creativiteit is roeien met de riemen die je hebt. Het is als iedereen zegt dat het niet zal lukken dat je toch iets verzint waardoor het wel lukt. Je boort andere bronnen aan die anderen niet zien. Daarom kan ik er niet zo goed tegen als ik hoor dat ‘het altijd op die manier is gegaan’. Dat vertelt mij niet dat het daarom juist is. De andere manier kan beter zijn, effectiever. Daarom is proberen altijd beter dan niets doen. Als je probeert loop je het risico dat het toch niet werkt maar je hebt geput uit die bron van creativiteit en stond open voor de andere manier. Dat het misschien niet helemaal gelukt is zegt niets over wat je geleerd hebt.

Vroeger heb ik een tijdje via sketchpad getekend totdat ik ermee stopte, vraag me niet waarom. Ik hou van lijnen trekken die meteen iets moeten doen of zeggen. Ik schets eigenlijk zelden en ik wil de streep, de contouren, de sfeer meteen zetten. Dat vergt concentratie want het moet gelijk goed zijn. Soms leg ik de lat een beetje te hoog. Soms mislukt een lijn. En dan is het zaak om van die minder mooi gezette lijn er toch iets van te maken. Of ik stop en begin opnieuw. Het gaat eigenlijk niet eens om het eindproduct. Het gaat om bezig zijn met creëren. Je kunt creativiteit niet opmaken. Het is er altijd. In je hoofd, je zintuigen, je observatievermogen. Soms in het daadwerkelijk aansturen van je hand, je ogen. En altijd in het wegsturen van je eigen stem die zegt dat het niet kan, niet mooi genoeg zal zijn of omdat anderen het beter kunnen.