Categorie: blog

De layout van je blog is je jas, zeg ik altijd tegen cursisten. Als die jas niet goed zit, niet meer past, dan heb je minder zin om te bloggen. En WordPress heeft wat veranderingen ondergaan waardoor ik minder mogelijkheden heb een layout aan te passen. Deze layout past niet meer. De jas is te klein. Daardoor merk ik dat ik minder hier ben. Ook om een andere reden, ik werk aan de laatste versie van mijn manuscript. Ik ga in de tussentijd, de tijd tussen kerst en oud en nieuw, eens nadenken over mijn blog. En waarschijnlijk kom ik wel ergens uit.

Fijne feestdagen!

Er is iets met mijn WordPress site aan de hand. Dat betekent dat ik even moet duiken in de achterkant van de website en hoop dat het opgelost wordt.

Het is aan ons.

Na de verkiezingsuitslagen, afgelopen woensdagavond laat, bedacht ik me één ding: we zullen nog meer de straat op gaan. Er zullen meer kreten worden geuit. De toon zal niet meer genuanceerd zijn maar we zullen het beestje bij de naam noemen. We zullen meer met elkaar praten en meer zien waar de schoen wringt. We zullen ons niet machteloos voelen, misschien heel even, maar daarna overgaan tot actie. We zullen uit de bubbel stappen en zien hoe de realiteit eruit ziet. We zullen tegenwerken omdat het moet. We zullen onze monden niet houden. We zullen daadkrachtig zijn en onze vuisten ballen. We zullen niet buigen voor discriminatie, racisme en buitensluiten. We zullen de media aanspreken op waar ze op de zere plek moeten duwen, als er tegenstrijdigheden aan de oppervlakte liggen en onwaarheden worden verkondigd. We zullen de media aansporen de vragen te stellen die nodig zijn om de kiezer, die denkt dat alles veranderen zal, uit hun bubbel te halen. Zeker als de wolf in schaapskleren met de wind meewaait, niet onder een grondwet uitkan, niet als een dictator zijn eigen gang kan gaan. 

We zullen niet meebewegen, niet ja-knikken en schouders op halen. In plaats daarvan roepen wij harder, gaan onze schouders nog rechter en is onze kin omhoog. 

De grootse groep Nederlanders is voor sociaal zijn, samenwerken en omzien naar elkaar, zeker als de ander in nood is. Laten we dat niet vergeten.  Het is aan ons.

Als het had geregend had ik mijn regenkleding aangetrokken en was alsnog erbij geweest. Ik vond dat het nodig was, belangrijk en wilde erbij zijn. Ik wilde zien hoe hard de uitroep was, zien hoeveel mensen hetzelfde dachten. Ik wilde mijn stem laten horen, meelopen met de klimaatmars in plaats van ergens anders zijn. En het was prachtig weer, er waren 85 000 mensen op de been en we riepen allemaal hetzelfde.

Soms denk ik dat ik te veel begrip heb voor anderen. Dat ik me te veel inleef. Voor die medische professional, of het nu een verpleegkundige of een radioloog is, is het ook geen gemakkelijke taak. Ze moeten allerlei soorten borsten op een plastic plaat leggen. Van grote cups tot hele kleine, die amper op die plaat kunnen blijven liggen. En dan heeft die patiënt ook nog pijn want die borsten worden nogal hard door die twee platen platgedrukt. En dan houdt zo’n patiënt het niet helemaal vol en zucht.

‘Nee, nee, die foto is mislukt. Ja, je bent steeds aan het zuchten!’ Zuchtend komt ze weer achter de computer vandaan. ‘Het moet weer opnieuw. Helaas.’

Ik verdoe iemands tijd, denk ik dan. Het had allemaal sneller gekund. Maar ze vertelde niet dat ik mijn adem moest inhouden. Ik hield mijn adem wel in, dat ging automatisch. Ik had mijn vuisten gebald. Hield mijn kaken op elkaar. Ik stond op mijn tenen omdat het apparaat mijn lijf omhoog duwde. Ik wilde er óók snel vanaf zijn. Het was allesbehalve een pretje. Het deed verdomde pijn.

Na zes foto’s was ik klaar. Het had zo veel meer geholpen als de radioloog een beetje begrip had. Ze was verdomme een vrouw.