De speelplek in een uniek natuurgebied met een hertenkamp aan de overkant en als je verder loopt kun je, zij het een beetje verborgen, naar een restaurant. De familie zat daar toen mijn moeder net was overleden vermoeid van alles stress koffie te drinken. Nu loop ik weer langs het hertenkamp en ontmoet de tv ploeg, de wijkraad en de journalist van het Brabants Dagblad. Het gaat ervan komen, ook de speeltuin hier wordt aangepast. Dat wordt misschien voor sommige mensen gezien als een unicum, maar ik vind het niet meer dan normaal. Als we het van die term moeten hebben.
De tv ploeg zet hun spullen klaar en begint het eerste interview met de gebiedsregisseur van de gemeente. Ik ben als tweede aan de beurt. De camera staat best dicht op mij, realiseer ik me. Ik probeer goed te luisteren naar de vragen, reageer en voor ik het weet staat het erop. Dat ging snel. Als je je niet bezighoudt met zaken die minder belangrijk zijn (ben ik duidelijk genoeg?) is het goed te doen.
De journalist van het Brabants Dagblad zet zijn telefoon aan en stelt wat vragen. Het item voor de krant heeft niet enorme haast, de speeltuin is later pas klaar omdat de rolstoelwip een langere levertijd heeft dan wij hoopten. Geduld is een schone zaak.
Ik ontvang een lift van de gebiedsregisseur terug naar het station en ik reis weer terug. Ik had mijn moeder net voordat ze uit het ziekenhuis ging nog verteld over de speeltuinen die aangepast zouden worden en foto’s laten zien. Of ze het allemaal begreep en in zich opnam kan ik niet vertellen. Als deze speeltuin straks klaar is, is het de kers op de taart. Neefje kan dan zo vaak hij wil naar de speeltuin toe, en kunnen hij en andere minder valide kinderen daar spelen. Een goed voorbeeld doet volgen zegt men weleens. Welke gemeente zegt, ja, willen wij ook?
