Categorie: werk

Geen basisinkomen want waar macht is deel je juist niet!

Zondagavond zag ik Tegenlicht. Iets over geld creëren en obligaties. We stoppen met veel bravoure geld in bedrijven maar de burgers, waar je het toch maar van moet hebben, blijven aanrommelen. Dat is natuurlijk allemaal expres. Waar macht is deel je juist niet. Als geld (in miljarden) gecreëerd kan worden, waarom komt dat basisinkomen er niet als de sodemieter? Dan kunnen mensen rondkomen zonder schulden, kunnen ouders verantwoord kiezen voor ouderschap en werk, kunnen mantelzorgers iets meer op adem komen als zij zorgen en kun je kiezen in plaats van moeten. Vooral dat laatste zou ervoor zorgen dat er minder gedoe is op je werk als je verlof moet regelen en belandt je niet meteen bij de arbo arts omdat je een burn-out gekregen hebt.

Net toen ik meeging in de algehele machteloosheid van dat gevoel (ik kan niet tegen zulke oneerlijkheid. Vorige week zag ik in een documentaire meneer Timmermans nog lunchen met wijn en zalm terwijl de vluchtelingenproblematiek op de agenda stond) bedacht ik me dat het een mooie dag was. Een prachtige dag. Niet alleen omdat de zon scheen, maar omdat een klein ventje na vijf maanden ziekenhuis eindelijk naar huis mocht. Ik liep die middag in de zon naar mijn werk en genoot van het idee dat hij in zijn eigen huis in de box kon spelen en kon slapen in zijn eigen bed. Ik maakte een foto van mijn uitzicht. Het is onvoorstelbaar voor ouders met ‘gezonde’ kinderen om mee te moeten maken dat je vijf maanden niet meer in je eigen huis woont maar in het Ronald Mac Donald gasthuis en dat je kind in het ziekenhuis ligt.

Geen basisinkomen want waar macht is deel je juist niet.

En de verpleging heeft de afgelopen tijd hun benen onder hun kont gerend. De vrijwilligers hoefden helemaal niet maar deden het wel. Petje af voor de zorg. Geen petje af voor de Europese Centrale Bank die elke maand opnieuw tachtig miljard euro in de eurozone stopt. Een financieel experiment. Nou, Nederland, doe eens gek. Experimenteer even met het basisinkomen. Elk huishouden wat zelf gecreëerd geld doen toekomen om te voorzien in basisbehoeften. Huis, eten en een beetje zorg voor je naaste. Ik weet zeker dat de wereld er een beetje boel mooier van wordt.

Hier nog een blogpost over dat zelf gecreëerde geld.

De #PHOT (Photo on Tuesday) is ooit begonnen ter inspiratie om blogs te maken. Het heeft een beetje hetzelfde principe als de #WOT (Write on Tuesday), alleen is deze opdracht een vrije foto-opdracht, met jouw zelfgemaakte foto op dinsdag gemaakt, waarbij je wel of geen tekst plaatst maar titel is verplicht.

Het wordt altijd weer Lente.

Net een plekje uitgezocht in de koele bioscoopzaal kwam er een vrouw naast me zitten waarmee ik meteen in gesprek raakte. Even ervoor zat er een onbekende jongeman van Indiase afkomst naast me in de metro die me in gebrekkig Engels vertelde hoe lastig het was om alleen in het buitenland te wonen en vriendschappen dan wel een leuke relatie te vinden. Het was een open gesprek zonder bijbedoelingen. Toeval? Ik moest helaas na een paar haltes eruit, en liep door de tunnel naar de bioscoop waar ik de documentaire Lente zou gaan zien van Beke Olyrhook. In deze korte documentaire onderzoekt Beke Olyrhook hoe zijzelf en andere vrouwen omgaan met het gegeven dat ze single zijn. 

‘Ik heb mijn boek te vroeg in de tijd geschreven.’ legde ik de vrouw naast me uit. ‘Destijds liep ik zelf tegen vooroordelen en misvattingen aan. Ik was toen niet zo mondig om de opmerkingen te pareren. Het gaat namelijk niemand wat aan wat ik in het weekend heb uitgespookt. Dat zou ik een getrouwd stel toch ook niet vragen?’  ‘Dat het stigma er blijkbaar nog is.’ mijmerde zij vervolgens. Ineens bedacht ze zich dat een oom van haar ook altijd vrijgezel gebleven was. ‘Toen ik zei dat mijn zoon misschien ook wel lang vrijgezel zou zijn, omdat hij nog teveel andere zaken belangrijk vond, zei mijn moeder: ‘als hij maar niet zoals die ene oom wordt. Er kleeft dus toch iets aan.’

Alles wat ik al beschreven had in mijn boek en had gehoord toen ik singles interviewde kwam langs. Vooral de ongegeneerde vragen van stelletjes op een willekeurig feestje kwamen langs in de verhalen van geïnterviewden. ‘Zodra men weet dat je single bent wordt je een project.’

Nadeel van een boek te vroeg in de tijd publiceren is dat men nog niet zo actief bezig is met het onderwerp en men het onderwerp dus laat liggen. Voordeel van een boek te vroeg schrijven en publiceren is dat je jaren later, als het opeens een hot item is, ineens met je boek kunt gaan zwaaien. Joehoe! Ik schreef er dus al over!

Worstelen met ideeën over ‘normaal’ zijn als je (langdurig) single bent

De documentaire duurde een half uur. Een aantal singles, vrouwen, vertelden over hun ideeën en verwachtingen over het single zijn. Deze singles waren niet allemaal lang single, zelfs eentje maar een maand. Dat vond ik eigenlijk iets aan de erg korte kant om een volledig beeld te geven over het single-schap. En ‘de prins op het witte paard’ kwam meer dan eens voorbij. Niet de man zelf (helaas?), maar de mythe er omheen. ‘Is het niet een soort conditionering?’ vroeg iemand zich af. Het hoort zo te gaan. Als het niet zo gaat, zal de single wel eenzaam zijn en ongelukkig. Er werd ook gesproken over een overgangsfase; zolang de single dacht: ik ben nu even single maar vast niet voor altijd, was het te dragen. Er was een single die met een glimlach in haar ogen kon zeggen dat ze zichzelf ook redde. Dat het oké was.

 

Wat me raakte waren de gedachten die de documentairemaker zelf uitte toen ze moest erkennen dat ze zich eigenlijk heel erg optrok aan een relatie. Alsof dat het hoogste goed was. Dat er iets mis met haar moest zijn als ze (even) alleen was. Gelukkig vertelde ze in het nagesprek dat ze hier nu anders naar keek. Ze was immers ook al weer een jaar verder.

Zijn ze gelukkig? Voelen ze zich compleet? Of wachten ze toch op die prins op het witte paard?

Wat mij betreft mocht de documentaire langer duren omdat de verhalen van de singles fascinerend genoeg waren om verder op te bouwen. Het was tevens knap dat het beeld erg goed was en zeker ook het geluid. Beke Olyrhook kan met trots terugkijken op een zoektocht gebundeld in een documentaire. Wat ik ook erg dapper vond waren de geïnterviewden die op beeld hun verhaal deelden. Ze waren kwetsbaar en open maar daardoor juist helder.

Voor een oudere single was de uitleg dat ze het, door het ouder zijn en worden, lastiger vond een leuke man tegen te komen en het dus ‘graaien in de reservebak’ vond hilarisch maar tegelijkertijd daardoor ook confronterend. En dat is meteen hoe er naar singles gekeken wordt, naar mijn idee. Het is bijna tragi comedy, en zo kon ik mezelf soms vroeger ook zien, zeker als ik weer een vreselijke date achter de rug had en mijn eigen verwachtingen moest bijstellen.

De documentaire is persoonlijk, intrigerend, boeiend en taboe doorbrekend. Het zou mooi zijn als deze documentaire nogmaals getoond kan worden, dat is deze docu waard. Misschien iets voor het filmhuis Den Haag? *hint*

 

Schrijven of appen.

Er lag al een tijdje een iphone naast me op het witte kleed. Onaangetast. Het leek opeens een typisch klein kastje. Terwijl mijn gezelschap en collega’s met elkaar kletsten en aten aan de lange tafel in de achtertuin van Scriptum terwijl het toch sneller donker werd dan gedacht, keek ik eens om me heen. Er werden nauwelijks foto’s gemaakt. Er werd niet geappt. We waren hier om over het schrijven te praten, niet om te appen.

Elk jaar is er een BBQ bij de uitgeverij waar ik werk. Er staat daar nu niets op stapel, maar ben je eenmaal verbonden met deze uitgever, nodigt men je elk jaar uit. Het is altijd gezellig om met z’n allen te eten maar wat ik nog fijner vind is het gevoel dat deze mensen, schrijvers, me snappen. Echt snappen. En daar gingen de gesprekken dan ook over. Het begin van het schrijfproces is altijd het leukst omdat alles nog fris en open is. En dat redigeren is een crime. Vooral als de uitgever net voor de deadline van de drukker roept dat er nog wat geschrapt moet worden anders past de opmaak niet meer.

Maar er lag dus een iphone naast me op het witte kleed. Onaangetast. En het viel me op dat mijn tafelgenoot ook alleen maar luisterde naar het gesprek en een slokje van haar biertje nam. En dat ik alleen bij de tafel achter me een keer zag dat er een selfie genomen werd. Ja, snapte ik ook wel, het was ook een gezellig moment. Mijn tafelgenoot deed dat even ervoor ook. Maar verder zag ik alleen maar mensen in gesprek. Of ze aten van een broodje of salade. Het kon dus wel, je telefoon even wegleggen. Niet steeds tussendoor even kijken of er een appje doorkwam of kijken naar Twitter. Ik had zelf mijn mobiel ook in mijn tasje gedaan en had er misschien maar een keer opgekeken. Nee, wel een foto gemaakt van het lekkere eten. Het werd ondertussen donkerder en de kaarsjes gingen aan. Er werd wijn gedronken, vrolijk gebabbeld en nieuwe handen geschud.

Er lag een iphone naast me op het witte kleed. Onaangetast.

Toen we naar huis gingen lag de iphone er nog steeds. Onaangetast en niet opgehaald. De eigenaar was veel te druk met mensen spreken en mensen gedag zeggen als ze gingen. Wij gingen ook maar eens. Nog even wat mensen gedag zeggen, even naar het toilet. In de gang liep ik naar degene toe van wie ik dacht dat zij de eigenaar was van de telefoon. ‘Is dit jouw telefoon?’ En ze keek ernaar. ‘Oh ja!’ En nam haar smartphone aan. Niet gemist. Omdat er met mensen werd gesproken.

Lees hier ook de test hoe vaak ik de smartphone gebruik
Lees hier een artikel van de Groene ‘Sammy kijk omhoog.’

(Foto: Pexel.)