Share

met-k.com

dinsdag 18 november 2008



Sinds mijn internetloosheid en alle (on)gemakken daaromheen, en het langzaam herstellen van de pjoeter alsof het een flinke griep gekregen had, met af en toe wat kuchjes en zuchtjes en steuntjes, baal ik van de (on)bereikbaarheid van mezelf.

De reader in mijn email geeft de getallen aan. Sommige blogs heb ik al tijden niet meer gelezen, sommige blogs zijn ergens verder van me verwijderd geraakt en sommige blogs lees ik snel en reageer niet. Meer.

Wat maakt dat het weblog van toen niet meer een weblog is van vandaag?


paris.


Is het zoals het leven is en jij en ik groeien? Groeit mijn weblog door verandering van tijd en omstandigheden en vervallen dingen, regels, situaties en zelfs de taal misschien wel? Hoe komt het dat de blogs die ik vroeger las met veel plezier nu niet meer lees? Omdat zij ook veranderd zijn?

Of is het juist omdat zij niet veranderd zijn en ik wel?


Ik kan niet reageren. Mijn pjoeter is nog niet helemaal hersteld van de griepvirus en ik bevind me (wederom) aarzelend en onzeker op digitaal terrein. Aarzelend omdat ik opeens niet meer zeker weet wat ik wel en niet leuk vind aan het internet.

Het is een zoektocht die al een zoektocht was.


Het is een doorlopende zoektocht naar informatiemateriaal, nieuws en het vergaren van informatie bij mensen die bloggen die ik denk te kennen. Sommige weblogmensen kén ik ook. Sommige mensen volgen me al jaren en ik ken hen van een afstand; het zijn de bedradingen en onzichtbare connecties die verbinden in een wereld van internettechnologie.

Ik wil soms reageren maar ik kan het niet.


Mijn empatisch vermogen reikt niet voldoende en andere mensen zullen de woorden wél uitspreken die de ander horen wil. Mijn leefruimte is verwijd. Ik kom op real-life plekken waar ik over zou kunnen schrijven maar de woorden die als tiepletters in het kleine box-je verschijnen van mijn blogger account, een post-create, dekken de lading gewoon niet. Genoeg.

Mijn weblog is aan een verandering bezig. Ik kan het voelen. Ik communiceer op een andere manier met mijn mede-weblog-collegae. Ik lees je wel, maar ik reageer niet meer. Zoveel. Als eerst.

Jullie; weblogcollega's, lurkers, nieuwsgierigen, Googlezoekers en zelfs exen, veranderen ook. Dat is niet erg. Dat is vanzelfsprekend. Misschien zelfs wel de moeite waard. Het zou namelijk betekenen dat het online bestaan van verhalen uit een weblog net zo meegroeit als je leven daarbuiten.

Ik ben met-k.com.
Mijn naam blijft, maar ik verander.
Ook op internet.

Labels: , ,


7:03 PM //