Karin Ramaker.

Jaren geleden zat ik in een kleine kamer met twee medewerkers aan tafel. Ik dronk mijn lauw geworden koffie en hoorde hun verhalen, uitleg en vragen aan en beantwoordde naar waarheid. Dat doe je op een zo enthousiast mogelijke maar ingetogen manier als je in een sollicitatiegesprek zit. ‘Waar zie jij jezelf over vijf jaar?’

Mijn slok koffie leek te stagneren halverwege mijn keel en ik kuchte. Het bracht me terug naar school, naar het zoeken naar werk, naar vragen van mensen, bekend en onbekend, die zich afvroegen, hardop, wat mijn toekomst zou zijn. En hoe, en waar. En ik wist het niet. Hoe weet je waar je bent over vijf jaar? Heb je echt een routeplan? Een zo duidelijke ambitie? In mijn omgeving destijds was een vriend vinden, trouwen en kinderen krijgen het perspectief. En het liefst een koophuis, een auto en vakantie.

Ik dacht even na. Over dromen, helderheid en de vaagheid die er tussenin zat. Want er is altijd en overal de vaagheid, het grijze gebied. Het niet weten, de twijfelachtigheid en de lange donkere tunnel die je soms moet bewandelen. Je weet soms ook niet hoe lang het duurt. Het grijze, de mist, de onrust. In die onrust moet je bezig zijn met het nu, niet met de toekomst. Het vergt teveel energie, in ieder geval bij mij.

We horen de laatste maanden, in deze vage coronatijd, meerdere malen het woord perspectief. Er moet perspectief zijn, licht aan het eind van die donkere tunnel. Er moet ambitie zijn, we willen toekomstgericht kunnen kijken. Er moet een routeplan bedacht worden want men raakt onzeker en onrustig van het perspectiefloze. Alsof je door die dichte mist verlamd raakt. Maar wat doe je dan in de tussentijd? Niets? Zitten en nadenken over het hebben van géén perspectief?

In het sollicitatiegesprek gaf ik eerlijk antwoord. ‘Ik kan soms niet eens een maand of twee vooruit kijken.’ Dingen, zaken, veranderen soms ineens. Daar moet je op kunnen bijsturen. Ik vind het hebben van een toekomstplan prima, het geeft houvast, maar het kunnen afwijken ervan en bijsturen lijkt me een beter idee. Of misschien niet een beter idee, maar als je deze vaardigheid bezit is het een geschenk uit de hemel.

Nav dit artikel.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Theo, een alleenstaande man van middelbare leeftijd, past tijdens de lockdown op het kunstmuseum waar hij werkzaam is als conciërge. Deze verplichte rust bevalt hem wel.
Op een middag ziet de Zweedse fotografiestudente Stella hem terwijl hij naar buiten staart. Theo heeft zo zijn redenen om Stella op afstand te houden maar Stella is volhardend en probeert elke dag contact te leggen met Theo.
Op een regenachtige namiddag klopt de doorweekte Stella, net voor Theo naar huis wil gaan, op het raam. Theo twijfelt, maar laat haar deze keer toch binnen. Als ze samen wachten tot de regenbui stopt blijkt de ontmoeting een bijzondere kennismaking.

Wil je op de hoogte gehouden worden van mijn nieuwe verhaal? Meld je dan aan voor de nieuwsbrief.

ISBN: 9789081358279

Ik besef dat ik in deze tijd in mijn handen mag klappen want in dit huis zijn vele kamers waarin je je kunt opsluiten. Er is ruimte, deuren die open kunnen naar de tuin met uitzicht. Kamers genoeg om te werken, bellen of Zoomen, niets doen. Er zijn gezinnen waar dit niet kan. Veel kinderen met huiswerk van school, kinderen die tegenstribbelen want zoals mijn ene oppaskind laatst zei: ‘Ik vind het stom dat papa en mama opeens juf of meester willen zijn.’ Het past niet in de taakomschrijving van papa en mama zijn. Daar zijn juffen en meesters voor. En dus vinden ze het lastig om te luisteren naar de uitleg die gegeven moet worden. Het is gewoon stom!

Ik woon in een ruim huis en ik besef dat ik in mijn handen mag klappen. De benauwdheid van een kleine woning ken ik, maar destijds was ik alleen en had ik er alleen last van in de zomer als ik niet buiten kon zitten op een balkon of in een tuin. We zitten nog wel even binnen en wandelen elke dag even buiten. Het is ons binnenleven.

Twee weken geleden kocht ik een bos anjers en die staan nu nog. Ik stel voor dat elk huishouden een bos bloemen koopt om de kleur en vrolijkheid weer terug te halen. Of bloembollen, paarse druiven of narcissen die straks gaan bloeien. Maak er een project van met je kind en geef ze de taak om de planten water te geven. Het huis, hoe krap en vol dan ook, heeft het nodig. Ademhalen. Zuurstof. Dat denk ik tenminste.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

De coronahooligan, relschopper, boze burger, het ‘schuim van de aarde‘,

Het komt niet aan. Dat je in je razernij precies aanvalt wat je zelf is aangedaan. Dat je hulpdiensten als vijand ziet die je, als je zelf gewond bent, het hardst nodig hebt. Dat je wilt dat de overheid en gemeente naar je luistert en je helpt als je vast zit maar dat je deze instanties buiten spel zet. Dat je, als je mentaal aan de grond zit en in je onzekerheden gelooft wat de meute roept je mensen nodig hebt die je steunen maar dat je in je blinde en hardhorende woede deze mensen tegen je keert.

Je gaat te ver. Je komt aan de kwetsbaren. Je voelt je kwetsbaar en pakt je boksbeugel en vecht. Tegen mensen in uniform die net als jij een vrouw, man en kinderen hebben, tegen politiepaarden en honden. Je vecht tegen winkelruiten, glas, gesloten deuren. Je bent groot want je voelt je klein en je vecht mee met mensen die helemaal niet willen opkomen voor de mensheid maar willen vechten met mensen om ze pijn te doen. Je slaat een buurtpunt voor verstandelijk beperkte mensen in.

Ga naar huis. Leg je knokkels in een bad met soda en probeer, ergens in die hersenpan, terug te vinden waar dit allemaal goed voor is. En blijf thuis.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

‘Ik heb mavo advies maar het kan nog alle kanten op.’ Ik weet hoe lastig het is om hard te werken, alles uit je tenen te halen, vooral om dan gemotiveerd te blijven in een wereld waarin hokjesdenken door volwassen mensen wordt gestimuleerd, bewust of onbewust, en je staande moet houden in die harde wereld. Toen ik de documentaire Klassen keek kreeg ik een veel blijer gevoel van de klas met kinderen met ‘rugzakjes’. In die klas werd heel anders omgegaan met druk en presteren. In die ‘witte klas’ huilden er kinderen toen ze de uitslag havo kregen in plaats van vwo. Er werd alleen maar gesproken over het hoogst haalbare. De warmte in de klas leek weg. (Of het was volledig weg gemonteerd?) Een vader vertelde dat hij na zijn burn-out inzag dat het hoogst haalbare halen en heel veel werken om dat te behalen niet opschoot. Misschien voelde het als een deksel op de neus krijgen.

‘Ik heb mavo advies maar het kan nog alle kanten op.’ Met een omweg kom je er ook. Iets langer de tijd nemen is niet erg, het vormt je karakter, je mindset. Meer tijd ergens voor nemen, om te leren en punten te scoren is ook een weg. Een leerzame weg. Een weg die anderen niet bewandelen maar jij wel. Er zijn nu heel veel mensen ergens beland die via die omweg, soms met hopeloze hindernissen, best ver zijn gekomen. En ver is voor iedereen anders.

En daarom was ik gisterenavond zo blij met de woorden van Rob Kemps in het spelprogramma De Slimste Mens. Hij won de finale terwijl er in het begin opgehaalde neuzen bedachten dat zo’n Brabantse carnavalskraker en entertainer van gekke liedjes onmogelijk zo’n spel zou kunnen spelen. Hokjesdenken op zijn scherpst. Maar deze Rob Kemps had een zeer ruime algemene kennis, wist veel van zaken en bleef sportief en positief.

Toen hij een speech mocht houden waren daarom zijn woorden voor mij zo raak. Ik bedacht me dat zulke woorden voor veel kinderen de juiste snaar zouden kunnen raken. Als je goed je best doet is er mogelijk wat ín jou zit en wat er ín jou zit is altijd goed. En echt, dat geldt voor alle kinderen. Dan kom je nog best ver.

Beluister hier zijn speech.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.