‘Alleen door het onder woorden te brengen kan ik er een geheel van maken.’
~ Virginia Woolf.
-
Ontstekingsremmend.
Ik zie uit mijn ooghoek iemand een tak van de druivenstruik naar beneden buigen en eraan trekken. Dan knalt de tak weer terug. En nog een keer. En nog een keer. Ik kan niet goed zien wat er gebeurt aan de andere kant van de schutting, dus ik loop naar buiten.
-
Dag theater!
De mevrouw van het theater kon op al mijn vragen antwoord geven. En zondagmiddag kwamen we aan bij het theater, waar nog veel meer kinderen waren. We konden op een mooi plekje zitten waar je goed overzicht had, en mocht het niet meer lukken, dan was de deur vlak achter je. Even was je een…
-
Dat kan niet.
Waarom zeggen mensen: “Dat kan niet,” terwijl jij denkt: dat kan wél. Het wordt alleen nooit gedaan, dus denken we dat het niet kan. Je kunt het toch proberen?
-
Gevangenschap zit vooral in je hoofd.
Je weet, omdat Navalny is vermoord, hoe dit gaat aflopen. Je leest door, met een knoop in je maag, en voelt waar het eindigt. Je merkt het in zijn schrijven. In hoe de cipiers telkens nieuwe manieren vinden om hem te breken. Niet zozeer met geweld, maar met steeds veranderende regels, onverwachte overplaatsingen. En je…
-
Toch weer iets ingeleverd.
Telkens na het niet winnen van een schrijfwedstrijd, denk ik, sodemieter maar op. Maar dan, een jaar verder, lever ik toch weer iets in.
-
Vaders as.
Gisteren, tijdens een etentje met vrienden, kwam de ongemakkelijkheid aan bod van het bespreekbaar maken van je laatste wens en wat er gebeuren moet als een dierbare overlijdt. Er werd verteld dat, na tien jaar, de moeder van zijn vriendin de keus moest maken wat er gebeuren moest met het graf van haar man.
Wil je blogposts in je mailbox?