Karin Ramaker.

283 woorden, 1 minuut leestijd.

Soms denk je dat je iets naar eer en geweten goed doet, maar blijkt een ander daar hele andere ideeën over te hebben. De ongeschreven regels, de fatsoensnormen waar de één van op de hoogte is en de ander niet, kunnen tot vreemde situaties leiden. Zo werd ik door iemand in een e-mail ergens op gewezen. Het voelde als een vermanend vingertje.

Waar de één het beleefd vindt om iets uit dankbaarheid terug te doen (“zo heurt het“), vindt de ander dat dit niet nodig is: je geeft en hoeft daar niets voor terug te verwachten. Stel dat je altijd iets geeft en er vervolgens iets voor terug verlangt? Persoonlijk vind ik dat een vreemde gedachtegang.

Iemand wees me erop dat je in de boekenindustrie een exemplaar ontvangt als je een interview geeft of bijdraagt aan een boek. Nu heb ik meerdere malen bijgedragen aan boeken van anderen, met interviews of zelfs stukken tekst, en werd ik netjes uitgenodigd voor een boekpresentatie, maar een boek heb ik nooit gekregen. Dat hoefde voor mij ook niet. In de boekenbranche is het al moeilijk genoeg, en ik steun de auteur liever door het boek gewoon te kopen. Voor een interview in een tijdschrift kreeg ik soms een exemplaar toegestuurd, maar alleen als ik erom vroeg.

Ik was niet bekend met deze ongeschreven regel en voelde me door de e-mail op mijn vingers getikt, ook al ging het om een interview uit 2013 voor mijn boek Gewoon Single, dat inmiddels uit de handel is. Ik moest zelfs zoeken naar een exemplaar in mijn werkkamer. Deze meneer wilde alsnog een exemplaar, en dat stuur ik vandaag of morgen op. We gaan er niet moeilijk over doen, toch?

297 woorden, 2 minuten leestijd.

Ik kan het toch niet laten want er moet me iets van het hart. Waterham. Ja, waterham. Ze spuiten water in ham, kip, vis en andere producten om het vlees zwaarder te laten lijken. Zo foppen ze de consument, ze misleiden en bedriegen zou ik het willen noemen. In feite betalen we dus voor water.

Dan zou je biologisch eten kunnen overwegen, omdat deze geen pesticiden bevat, maar is de grond die gebruikt wordt wel gezond? Als de boer chemische bestrijdingsmiddelen gebruikt komt er zeker gif in de bodem, het drinkwater en in de gewassen zelf. Insecten krijgen dat binnen en gaan dood.

Maar als ik de EkoPlaza binnenwandel word ik niet perse vrolijk van de geuren en de kleuren die producten afgeven. Vaak wil ik er snel weer weg. 

We weten allemaal dat suiker, vet en zout niet gezond is voor de mens. Toch worden deze suikers, zout en vetten veel in producten gestopt. We eten graag chips, koek en friet. 

Proteine repen. Ook een misleidende reep. Volkoren brood is helemaal niet volkoren. 

Dinsdagavond bij de theatershow De mens is een plofkip van Teun van de Keuken (toepasselijk) werd er soms hard gelachen maar het lachen verging het publiek ook vaak. 

Maar hij legde dus iets uit over dat water in die ham. We kregen een filmpje te zien. Ik fluisterde tegen vriend: ‘Ik heb net ham besteld.’ 

Ik was later die week vergeten pastasaus te kopen en belde vriend die net in een supermarkt rondliep. ‘Wil je pastasaus meenemen?’ Het was even stil. ‘Je weet wat erin zit hè?’ 

‘Wist je dat er ook bestrijdingsmiddelen gebruikt worden bij de teelt van bloemen?’ vertelde R. gisterenavond tijdens een etentje in Amsterdam. Het was om moedeloos van te worden. We kunnen als burger best letten op wat we eten, dat doe je vooral voor jezelf, maar die grote bedrijven die deze middelen in ons voedsel stoppen en alleen uit zijn op winst, misleiden ons waar we bij staan. Het woord ‘natuurlijk’ is al lang niet meer natuurlijk.

Weer een paar dagen later bakte ik een bio ei op een nep volkorenboterham met roomboter en verzuchtte toen ik er een dun plakje ham op legde. Het was allesbehalve duurzaam als ik het weg zou gooien. 

Zondag 8 september 2024.

‘We denken ten onrechte dat we gelukkig worden als we onszelf verbeteren, zegt bioloog Midas Dekkers. ‘Geluk is accepteren wie je vanbinnen bent en daar de juiste omgeving bij zoeken.’ ~ Midas Dekkers.

377 woorden, 2 minuten leestijd.

Soms riep ik tijdens mijn werk wel eens: ‘Even rust in de tent!’ Als het chaotisch of druk was, had ik daar behoefte aan. Maar mijn vorige Franse gastkinderen snapten er niets van. ‘We wonen toch in een huis?’ vroegen ze dan verbaasd. Afgelopen week werd mij verteld dat ik rust moest nemen. Dat vind ik lastig. ‘Als je nu geen rust neemt, gaat het niet over,’ waarschuwde de orthopeed. Na een pijnlijke injectie kon ik weer verder.

Je schouder en bovenarm gebruik je vaker dan je denkt. Elke draai, elke reiking, elke duw of trek: het zijn allemaal momenten van pijn. Zelfs typen is eigenlijk te belastend. Daarom typ ik nu heel traag met mijn rechterhand.

Gelukkig zat ik vrijdagavond in een prachtige zaal voor de laatste voorstelling van Orkater met ‘De Plantage van onze Voorouders’. Wat een verrassend en indrukwekkend stuk. De zaal was vol, het decor schitterend en de muziek bijzonder. Ik hoefde alleen maar te zitten en te genieten.

Dat weekend waren we in Hattem, op een feestje van een goede vriendin en haar partner. Ik ken haar al meer dan twintig jaar. We zaten in een bosrijke omgeving, in de koele schaduw, en voor even kon ik om me heen kijken en niets doen. Een beetje drinken, eten, kletsen.

Nu reis ik tijdelijk weer met het openbaar vervoer. Dat is wennen, om elke dag tussen zoveel mensen te zijn. Ze schreeuwen door hun telefoon, hoesten, zuchten, nemen met hun tassen te veel plek in en zijn snel geïrriteerd.

Vanavond ga ik naar een theatercollege over ‘menselijke plofkippen’. In ‘De mens is een plofkip’ onderzoekt Teun van de Keuken de voedingsindustrie en laat hij zien wat er allemaal misgaat. Laatst at ik een broodje makreel en ik zei tegen mijn vriend: ‘Dit smaakt echt waterig.‘ Dat klopte waarschijnlijk ook wel. Tegenwoordig spuiten ze overal water in. Ik trok er een vies gezicht bij.

De meeste zeurpijn is gelukkig weg, maar soms, wanneer ik denk dat het weer beter gaat, voel ik meteen dat het nog niet zo is. Tijd, rust, en verstandig zijn, dat is wat ik nodig heb. Dus zal ik voorlopig wat minder schrijven. Logisch ook, want voor je het weet is mijn andere arm overbelast. …