Weet je wat je zegt?

by karin on

Heb je mij gezien? Gehoord? Gevonden? Heb je mij aangehoord? Gevraagd hoe het was of nog steeds is? Heb je geluisterd naar het complete verhaal ook al sta jij er anders in? Heb je de feiten tot je genomen? Weet je zeker wat het inhoudt? Weet je wat je zegt? Neem je het risico mensen over een kam te scheren? Ben je bereid je veronderstellingen onder de loep te nemen? Durf je je te vergissen?

Weeg je je woorden af? Begrijp je wat het behelst? Begrijp je wat je vindt? Steek je tijd en energie in de ander? Heb je een tijdje mijn schoenen aangetrokken en de weg bewandeld die ik heb bewandeld of nog steeds bewandel? Ben je erbij geweest? Ken je de weg? Heb je alle kanten van het verhaal gehoord?

Hoe jij het zou doen is niet per sé de manier waarop iemand anders het zou doen. En daar liggen zeeën van redenen en gevoelens achter die we niet zomaar aan de buitenkant zien en niet altijd meteen kunnen uitleggen of verklaren.

Zou je kunnen zeggen, ik weet het gewoon niet?

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

When are you coming to New York?

by karin on

Er was geen cameraploeg in de woonkamer aanwezig van omroep Max. Ook niet in de geïmproviseerde slaapkamer op zolder waar twee losse matrassen op de grond lagen. Na een niet al te lange nacht ging de wekker om kwart over negen. We zorgden er beneden voor dat de tafel gedekt was. Verse warme broodjes, bakje met druiven, jus d’orange, thee, koffie, lemon curd, aardbeienjam en wat hartig beleg. We ontvingen twee gasten uit Trumpland New York en Rio de Janeiro. Beide muzikanten die de plas waren overgestoken om naar de Nederlandse zuinigheid te gaan. Where in America everything is big krabde ik mezelf even achter mijn oren. De party mix broodjes van de Appie waren erg mini. Maar goed, dan had je de kern van Nederland wel meteen te pakken.

Ze vonden het apart dat Den Haag niet de hoofdstad was van Nederland maar Amsterdam (vonden wij ook.) Ze waren gefascineerd door de vele fietsenstallingen die Nederland te bieden had. En misschien vonden ze nog wel meer apart en opvallend maar ze kwamen voor de muziek en muziek was een verbindende factor.

En zo was ik trots op de mannen en een vrouw die maar twee dagen in Utrecht samenkwamen om te repeteren. Trots op de muzikaliteit. Trots dat ze voor hun eerste optreden met hun band in Paradiso Amsterdam stonden. Melancholisch dat het op het buurtfestival in Den Haag zou eindigen.

We zwaaiden de buitenlandse muzikanten na het ontbijt uit. Ze gingen nog een dagje naar Amsterdam want in Amsterdam waren nog verhalen te halen. Er zijn altijd verhalen te halen. ‘When are you coming to New York?‘ vroeg de muzikant voordat hij ging. ‘Next year.’ zei ik. Want dat zou best kunnen. Daar zijn vast nog meer verhalen te halen. Ik hou wel van het verzamelen van verhalen.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Ze zijn echt wel behulpzaam hoor.

by karin on

De oudere vrouw met een lok grijs haar voor haar gezicht sjokte vermoeid de tram in. Net ervoor had een student de deuren open gehouden. Een andere man hielp haar de trap op en checkte voor haar de ov chipkaart in. Ze ging moeizaam zitten en zuchtte even. De tram was ’s avonds laat de hoek om gereden voorbij DeLaMar Theater en het Leidseplein maar daarna doorgereden naar een ander platform. Ze was erachteraan gerend maar viel en werd overeind geholpen door studenten. ‘Ze zijn echt wel behulpzaam hoor. Mensen.’ Ik knikte. Ze keek met guitige ogen naar me en knikte overtuigd. ‘Echt. Je hoort weleens dat mensen elkaar niet meer helpen maar dat is niet zo.’ Ze wreef over haar knie. ‘Heeft u pijn?’ vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, en mijn broek is niet kapot. Maar misschien is mijn knie wel blauw maar mijn lachspieren zijn prima!’ Ze lachte haar tanden bloot. Na de volgende halte moest ze eruit. ‘Hou u goed vast hoor!’ riep iemand. Ze keek me aan. ‘Zie je wel.’

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.