‘Wat vind je ervan?’ Gastkind begon te lachen. Hij keek me schalks aan en draaide zijn hoofd weg. Hij kon het niet zeggen, had de woorden niet om zijn gevoel te beschrijven. Ik was erover begonnen dat ik weg ging. We moesten het erover hebben, niemand sprak erover. Ik liet het maar even. Een paar uur later, toen we samen op de bank zaten in de kantine van het zwembad, vroeg hij:

‘We kunnen nog wel skypen, toch?’

‘Ja, natuurlijk.’

…

‘Ga je verhuizen?’

‘Nee, ik ga niet verhuizen.’

‘Ga je niet naar een ander huis?’

‘Ik blijf wonen in mijn eigen huis.’

Pas veel later begreep ik wat hij bedoelde. Ik ging weg, de ouders wilden het zelf aan de kinderen meedelen. Misschien hadden ze de kinderen verteld dat ik naar een ander huis ging om met andere kinderen te werken.

‘Als ik wil kan ik jou nog appen om te vertellen wanneer ik zelf met de bus naar school ga.’

Ik verschoof op mijn plek van ongemak. Het bleef een van de moeilijkste dingen van mijn werk; weggaan en afscheid nemen. En de vraag of ze het wel zouden begrijpen.

Ik fietste vanmorgen in de vroegste vroegte door een gebied zonder auto’s. Af en toe eentje, en een fietser op weg naar vermoedelijk werk. De ochtend was fris, de joggers liepen hun eerste rondjes door het park. Verder hoorde ik meeuwen. Veel meeuwen. Ik was op weg naar mijn toekomstige nieuwe werkplek.

Het voelt voor mij, in die vroegte, altijd groots. Vroeger in mijn kleine stad was de ochtend meestal net zo rustig als de rest van de dag. Er waren geen hoogtes en dieptes. Men had geen spitstijden. Alles kabbelde rustig door. Het was wennen toen ik in de grote stad kwam wonen, daar kwam het verkeer ’s ochtends vroeg ineens op gang. Was het centrum in slaap totdat de rolluiken open gingen en de fietsers in drommen door de straten zwierden. Dan was de ochtend officieel begonnen; de dag was gestart.

Het voelt een beetje als een stedentrip, alleen ben ik hier permanent. Hoewel ik het ritme eigen ben, dacht ik laatst, toen ik in Gilze was, dat het langzame, het slome, ook wel z’n charme heeft. De fietsers trapten langzaam op hun trappers vooruit. Geen haast, geen scheldwoorden, geen halsbrekende toeren om op paden te blijven en over te steken. Ik was de chaos zo gewend totdat ik besefte dat de andere kant ook prettig is.

Ik leer in mijn grote stad nieuwe straten kennen en nieuwe koffieplekjes. Een nieuwe speeltuin, nieuwe school, nieuwe kinderen. Een nieuw huis. Een nieuw hoofdstuk. Afscheid nemen is altijd vervelend, maar het opent ook nieuwe deuren.

Heel even naar buiten. In de schaduw. Parasol opgezet, kussentje op de bank. Met een nieuw boek (dat ik na een paar uur alweer uit had) en een bakje kersen. Die dingen zorgen er weleens voor dat je erna een uitgesmeerde mond hebt maar soit. Bij de buren stond de achterdeur open. Ook zij genoten van het warme weer. Er werd wat geroezemoest. Ik hoorde dat ze hun kleindochter over de vloer hadden. En de kleindochter huilde. Ze huilde hartverscheurend. ‘Ik wil een luier!’ riep ze. Dat riep ze gisteren ook al, bedacht ik. ‘Je krijgt geen luier.’ werd er gezegd. Het kind moest zindelijk worden. Misschien was ze klaar om na de schoolvakantie naar school te gaan. Dan wilden ze de nieuwe lichting zindelijk in de klas, geen plas- en poepbroeken. Geen tijd voor. Het kind haalde weer uit. Ze wilde een luier. Om ‘het’ in te doen. Veilig. De luier was de plek om haar behoefte te doen. Niemand mocht dit van haar afpakken.

Binnenkort zit ik ook weer in de luiers. Via mijn werk welteverstaan.

Voor de mensen die Twitter gebruiken en lezen, sommige mensen spuien op Twitter hun hele levensvisie, argumenten, gedachtenroersels en ongemakken in draadjes. In plaats van een stukje tekst in zoveel tekens verspreidt het zich in tientallen tweets die ook nog eens lastig zijn om bij te houden en te lezen, laat staan dat je de kern meekrijgt. In mijn online blogcursus zeg ik dan ook altijd: zet het in een blog!

Het record, misschien vergeet ik er een paar, lag op een draadje van tweeënzestig tweets. Iemand reageerde: ‘Je zou het ook in een blog kunnen zetten. Dit leest voor geen meter!’ En het las ook voor geen meter. Misschien is het makkelijker om je geraaskal op Twitter neer te plempen. Men voelt zich ook eerder genoodzaakt te reageren. Misschien is het vervelender om een blog te openen en daar je tekst neer te schrijven. Misschien gaat het dan niet meer om raaskallen en neerplempen maar moet je ineens beter nadenken over wat je daar neerzet. Misschien is dat ook in veel gevallen beter, nadenken en dan schrijven, want soms gaat iemand helemaal los op zo’n draad.

Blijkbaar bestaat er zelfs al een tool om deze lange draadjes beter te lezen. Threader App. Ik weet niet of veel mensen zin hebben om al die tweets te lezen en of ze echt allemaal gelezen worden. Men raakt denk ik al snel de tel kwijt. Het zijn losse stukjes, het vormt geen geheel. Zelf vind ik het geen doen. Doe mij maar een overzichtelijke blogpost. Een blog is daar veel meer geschikt voor. Wat jij?