Karin Ramaker.

Als ik, zo aan het eind van het jaar, achterom kijk besef ik dat dit het vreemdste jaar ooit is geweest. Als ik de documentaires zie op televisie die nu weer op de valreep van 2020 uitgezonden worden (Frontberichten De Special bijvoorbeeld, lokaal vastgelegde beelden zoals Het is stil in de stad, etc) lijkt het op de een of andere manier lang geleden maar we zijn in maart van dit jaar op slot gegaan en nu maanden later hebben we alweer een tweede golf te pakken en zijn weer vele winkels gesloten en zijn we weer aan huis gebonden. Engeland is afgesloten van de wereld door een mutatie van het virus, de truckchauffeurs staan in rijen vast en weten niet of ze thuis zijn met kerst. Een surreëel beeld.

Voor mij was het afgelopen jaar het meest prikkelloze jaar ooit. Het contrast met de herrie van de stad, zeker in maart en april was groot. Ik kan me nog herinneren dat wij gingen wandelen in een verlaten centrum waar alle winkels achter rolluiken verscholen lagen, bijna niemand liep op straat. Je hoorde vogels luider dan ooit. De lucht was stil, geen vliegtuig te horen. We zaten binnen. Ik schreef, ik schilderde en hield een dagritme aan waarbij ik elke dag videobelde met mijn gastkinderen. We speelden muziek, we leerden nieuwe woorden en kletsten over corona want ook voor hen was het allemaal vreemd. Ik miste niets. Ik kon me goed vermaken opgesloten, thuis. ‘Verlang je niet naar iets?’ werd er op Twitter gevraagd. Geen verre reizen, restaurants of grote groepen. Ik verlangde meer naar gewoon op visite kunnen of visite ontvangen. Mijn familie zien. De oom van mijn vriend overleed in april aan corona. Hij verbleef in een verzorgingshuis en wilde niet beademd worden.

In mei mocht ik weer aan het werk. Dat is ook de enige plek geweest de rest van de maanden waar ik anderen zag. Op afstand en met mondkapje op bij volwassenen, met de kinderen werd eerst nog afgetast maar met kinderen kun je geen afstand houden. Een keer bleef ik thuis omdat een vader ziek geworden was. Toen vond ik het voor het eerst even spannend worden. Gelukkig bleek na een test dat hij negatief was.

Voorheen wilde ik toch erg graag zeker een keer in de maand naar Brabant om mijn neefje en zijn papa en mama te zien. Dat ging niet meer. Het reizen per trein hield me tegen. We videobelden. In oktober en december zagen we elkaar omdat er verjaardagen te vieren waren. Mondkapjes op in de auto. Verdeelde visite. Afstand houden. Soms vergat ik het. Ik ondersteunde mijn moeder de laatste keer tijdens een wandeling. Ik vond het lastig om hierin keuzes te maken.

Helaas waren er ook een aantal ziekenhuisbezoeken. Mijn moeder sjokte van afdelingen in Tilburg naar afdelingen in Eindhoven en Uden. Artsen spreken, onderzoeken, een vervelende mri. Ook daar was corona gevaarlijk aanwezig op de achtergrond. Rijen mensen op afstand van elkaar. Vlak voor de afspraak naar binnen mogen, anders buiten wachten. Vragen of er een begeleider mee mocht anders kon je nog wel eens de deksel op de neus krijgen. Belafspraken. Onhandig. Het was allemaal anders dit jaar.

Nu wachten we op een prikoproep. Hopelijk is dit het positieve van het nieuwe jaar. Dat we langzaam maar zeker weer terug kunnen naar een leven waarin we geen beslagen brillen meer hebben, geen crème hoeven te kopen om onze handen mee in te smeren na elke wasbeurt en wat ongedwongener kunnen omgaan met elkaar.

Ik wens iedereen die mijn blog bezoekt fijne kerstdagen!

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Als ik een ‘schoon’ doek voor me heb breng ik als eerste een laag aan. Het hele doek wordt beschilderd met één kleur. Het mag best rommelig, juist daarin zie ik later als het wat droger is geworden, meestal de contouren van een gezicht. Als ik het niet zie laat ik het rusten. Er komt namelijk een moment dat ik het wel zie.

Ik vraag me af hoe anderen schilderen. Voor mij is het een intuïtief proces waarin ik niet weet welke kleuren ik ga gebruiken, wie de persoon is en wat het grote geheel gaat worden. Vroeger tekende ik wel veel na, het waren echte mensen. Dat ging me best goed af. De uitdaging is nog om ooit weer een gelijkend portret te gaan schilderen maar vooralsnog gebeurt het nu even zoals het gaat; in totale onwetendheid iets creëren en zien waar ik naartoe verf.

Hoewel ik momenteel veel met aquarel werk heb ik onlangs mezelf toch acrylverf cadeau gedaan. Jaren geleden werkte ik alleen maar met deze verf en dat werkte prettig.

Ik heb meer geduld dan vroeger. Het mag maanden duren, deze opbouw van zogenaamde studies. Als je het programma Project Rembrandt moet geloven zijn alle startende schilderijen en schetsen studies. Lekker veilig, dan ben je geoorloofd te pielen met lijnen, schaduw en kleur. Wat me verbaasde trouwens bij een online les die ik volgde bij een van de leraren van Project Rembrandt was het gebruik van een projector om het gezicht op het doek te krijgen. Mijn onderkaak zakte zowaar op mijn schoenen. Voor mij heeft dat altijd als smokkelen gevoeld. Ik keek meteen met een hele andere blik naar deze kunstenaar. (…)

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Ik weet niet wat de achtergrond was van zijn uitspraak door de telefoon terwijl hij met zijn baby in een draagzak met zijn schoenen in de modder in een verwilderde speeltuin stond in Emma’s Hof maar mijn maag draaide een beetje om.

‘Ja, hoi. Nee, ik sta in de speeltuin. Joh, ik moest mijn kind even uitlaten want thuis word ik helemaal gek.’

Hij moest gekscherend lachen en zag dat ik het had gehoord. Ik weet het wel, ik kan en mag niet oordelen en ik heb er ook mijn eigen persoonlijke gevoelens bij maar het enige wat ik dacht was: geniet alsjeblieft. Geniet waar je kunt. Je hebt een kleintje die je mee kunt dragen tegen je borst en je kunt kijken naar hem of haar.

In het voorbij lopen zuchtte hij nog en legde aan de gesprekspartner uit wat het allemaal voor energie kostte. Misschien was het een huilbaby, was zijn partner overspannen of was er met hem iets aan de hand. Misschien kwamen de muren op hem af. Maar zijn kleintje keek rustig boven de hengsels uit. En ik had vaker geklaag gehoord van ouders. Kinderen die niet zindelijk wilden worden, die hun ouders wakker hielden ’s nachts, die voorstelling op school waar papa of mama onmogelijk weer vrij voor kon vragen. Laat staan dat heen en weer gesjees naar voetbal, tennis en dansles. Om dat hele zwemverhaal niet te vergeten. En dan nu al dat huiswerk weer omdat de scholen dicht waren.

Thuis opende ik mijn laptop en kreeg het nieuws binnen van het plotselinge overlijden van het drie maanden oude dochtertje van Jan Dulles. Er waren ’s morgens ambulances richting het huis gereden. Ik kan me niet voorstellen hoeveel paniek en angst in dat huis te voelen moest zijn.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

‘Weet je, Jezus is niet zoals wij, als mensen. Je kunt hem niet zien.’

‘Kun je hem niet zien?’ vroeg ik.

‘Nee.’

‘Hij kan ook niet eten en drinken.’ vulde de ander aan.

‘Maar als je hem niet kunt zien, hoe weet je dan dat hij er is?’

Er werd nagedacht. Dat wisten ze niet. Beiden haalden hun schouders op.

‘Hij zit in de lucht.’ probeerde de een nog.

‘Hoe dan?’

Mijn vragen werden te moeilijk. Ze wisten het ook niet, hoe dat kon. Iemand die er was die je niet kon zien.

‘Kun je hem wel horen?’ wilde ik toen weten.

‘Nou eh…’

‘Hij heeft wel een mond en oren.’ zei de ander. En daarmee was wat hem betreft de kous af.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.