Karin Ramaker.

Mijn opa en oma hadden een grote voorraadkast in de woonkamer staan. Als mijn opa voor de goedkoopste koffie of eieren of aardappelen helemaal op de fiets van de ene kant van de stad naar de andere kant van het dorp was gefietst vulde hij die voorraadkast weer aan. Als de deur af en toe openstond zag ik van boven naar beneden op een rij blikken voedsel, pakken koffie en andere producten die lang goed bleven. Als kind vroeg ik me af waarom die kast vol stond en mijn opa elke week helemaal naar het dorp fietste om aan te vullen terwijl hij ook een week kon wachten.

Ik kan, als ik wil, mezelf voor die kast neerzetten, als klein kind. Ik kan, als ik wil, in de woonkamer langzaam om mijn as draaien en een heel helder beeld voor me zien hoe hun huis eruit zag. Hun inrichting. De donker houten dressoir kast, de kristalglazen erin. Als ik heel goed luister hoor ik dat de sleutel wordt omgedraaid en de voorraadkast geopend wordt. De deur piept een beetje. De lak van de beige verf is op sommige plekken wat dikker aangezet.

Na de oorlog moest er voldoende eten in huis zijn. De angst om geen eten te hebben was groot. En de roep dat zoiets nooit meer ging gebeuren, zo’n oorlog met honger, was voor mijn opa en oma geen garantie. Het eten wat gekookt werd en later op je bord gelegd moest ook opgegeten. Maar dat is weer een andere herinnering.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

In mijn omgeving lijkt men gehoor te geven aan de oproep zoveel mogelijk thuis te blijven. Op een enkele ondoordachte of laconieke burger na past men op en loopt ver uit elkaar. Er zijn een paar winkeltjes geopend die koffie verkopen. De terrassen zijn leeg. De stad is stil.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Ineens besef ik dat wij mensen soms veel incasseren. Soms dagelijks. En dan heb ik het niet eens over een letterlijke klap, een snauw of een sneer, de pijn die je voelt bij een (chronische) ziekte, de beperkingen die je ervaart als je iets niet meer kunt of een knak in je mentale gesteldheid. We buigen. Soms buigen we diep. We veren gelukkig ook vaak weer terug. Soms lukt dat terugveren niet zo goed. Soms hebben we hulp nodig om weer rechtop te staan. En soms knakken we.

Vanmiddag stond ik voor mijn schilderij in wording. Het is nog lang niet af. Ik ben niet tevreden. De kleuren zijn aangepast, er ontbreekt nog wat. Ik weet alleen nog niet wat precies. Dat komt allemaal wel, ik geef het tijd. Maar die boom op het doek vergelijk ik met de huidige crisis. Die boom lijkt sterk en hij staat ook fier maar de takken hangen naar beneden zoals een treurwilg kan hangen. Als de wind hard door de hangende takken heen zou waaien zouden de slingertakken heen en weer gaan, maar bij windstil weer terugveren naar zijn oorspronkelijke plek.

Ineens kan het veranderen. Het leven is een schakeling van verandering. Verwachtingen hebben maakt ons hoopvol maar tegelijkertijd houden we er aan vast waardoor we moeilijk incasseren als het onverwacht tegenzit. En we weten dat het soms tegenzit. We moeten opveren, meebuigen en proberen er het beste van te maken. We zijn sterk, innovatief, kunnen schreeuwen om verandering als het moet.
En we incasseren. Dat is wat we doen.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Tussen de bloemen die geen water hoeven
De gehaakte vitrage hangt netjes opzij
Staan twee ouden van dagen
Achter glas, zij aan zij

De verzorgster had het al gezegd
Geen visite meer, geen bezoek
Dus staan ze samen te turen
Naar de overkant, de parkeerplaats, om de hoek

Zwijgen doen ze al een paar dagen
De woorden zijn vooralsnog teveel
Dat zij zo geisoleerd zijn nu
Het grijpt hen naar de keel

Tussen de bloemen die geen water hoeven
De gehaakte vitrage hangt netjes opzij
Staan twee ouden van dagen
Achter glas, zij aan zij

Wanneer zal het over zijn?
Wanneer mag er weer bezoek?
Ze stappen weg bij het vitrage
Weg van de overkant, de parkeerplaats, om de hoek