Karin Ramaker.

‘Karin, waar hebben we nu naar gekeken?’

‘Ja, dat vind ik een goeie vraag. We hebben gekeken naar een meneer die een hele week heeft verteld, op camera, aan andere mensen, aan iedereen in Nederland dat hij iets níet had gezegd en nu blijkt dat hij het wél gezegd heeft en alle mensen zijn nu boos.’

‘Maar wat heeft hij dan gezegd?’

‘Nou, hij had verteld aan een paar mensen, en aan mensen die er over moesten schrijven, dat hij iemand niet bij de club wilde hebben. Die meneer die hij niet bij de club wil stelt soms hele moeilijke vragen dus misschien moest hij maar iets anders gaan doen.’

‘Oh. En als hij dat zegt dan is hij daarover de baas?’

‘Dat denkt hij wel ja. Maar dat is natuurlijk niet zo.’

Stilte.

‘En wat gebeurde er toen?’

‘Toen ging iemand plotseling naar huis met een briefje onder haar arm waarop dat stond; dat die meneer maar beter ergens anders kon gaan werken en toen heeft iemand het gefotografeerd en wist iedereen in Nederland dat er over die meneer gesproken was. Maar de meneer die ons land moet leiden vertelde heel lang dat het niet waar was en dat hij het niet met anderen besproken had.’

‘Was hij aan het liegen?’

‘Ja. Het kwam uit en hij zei toen dat hij het vergeten was. En de andere mensen die in het gesprek zaten waren het ook allemaal vergeten behalve de meneer die moest schrijven wat er gezegd werd want daar kwam het briefje vandaan.’

‘En als het niet was uitgekomen?’

‘Dan had de leider van ons land nog steeds aan iedereen verteld dat hij er niets over gezegd had. Maar na heel lang vergaderen met alle andere mensen die bepalen wat er met ons land gebeurt heeft de meneer gezegd dat het hem spijt en dat hij er alles aan gaat doen om het goed te maken.’

‘Wat gaat hij dan doen?’

‘Nou, hij wil in ieder geval géén geheugentraining; iemand die hem gaat helpen met onthouden van alle dingen die hij zegt.’

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Zijn er in Nederland gelijke kansen?

Er zijn mensen die uit een goed nest komen. Zij konden makkelijk naar een universiteit en kregen misschien zelfs een kamer cadeau van hun ouders in een studentenhuis. En dan vrij in de lijn der verwachting doorstromen naar een goede baan en alles verloopt soepel. En dan koop je een huis, gaat trouwen of samenwonen of niet en krijg je kinderen. En die kinderen hebben het ook goed. Ze mogen naar een paar sportclubs, kunnen een paar keer per jaar met vakantie en ze kunnen alles wat op school minder goed gaat vanzelfsprekend bijspijkeren met particuliere hulp. En zo ook de nanny, de tuinman, schoonmaakhulp, interieurarchitect die de aanpassingen doet in het huis en ook de hulp die je moeder krijgt wanneer die naar een verpleeghuis moet. Het is fijn als je alles kunt uitbesteden. En dan is dat de wereld waarin je leeft. Jouw wereld.

Maar in dezelfde wereld zijn er gezinnen die minder vanzelfsprekend hun leven leven. Zij hebben zich soms moeten ontworstelen uit een ander milieu, knokten voor een opleiding met allerlei bijbaantjes en spaarden lang en hard voor een auto of een huurappartement. Een vakantie, uit eten gaan, naar concerten, boeken kopen zijn een luxe. Sommige mensen zijn blij met hun baan en kunnen hun gezin best onderhouden maar door onvoorziene omstandigheden is er pech. Die vaste baan blijkt toch niet zo vast of hun kind kan niet goed leren of is niet gezond en heeft hulp nodig. Spaarcenten worden aangeboord, of niet want die zijn er niet, er moet uiteindelijk een hand opgehouden worden bij instanties. Niet omdat het makkelijk kan, want hulp inwinnen is niet zo’n makkelijke klus, maar omdat het moet. Deze mensen willen het liefst dat ook hun kind eerlijke en gelijke kansen krijgt.

Ik heb het gehoord, hoor. ‘Ja, dan moet je gewoon harder werken.’ ‘Dan moet je maar kleiner gaan wonen.’

‘Gelijke kansen’ klinkt zo mooi. Maar men vergeet dat er helemaal geen gelijke kansen zijn. Je bent bevoorrecht en het gaat je makkelijk af of je ploetert via omwegen en vecht tegen de pech.

En ja, dan zijn er toch ook die mensen die ondanks alles, ondanks een niet bevoorrechte positie de berg beklimmen.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Je vergeet dingen. Dingen die ineens weer naar boven komen uit het niets lijkt het. Volgende week gaan we stemmen. Ik heb lang getwijfeld en allerlei stemwijzers gecheckt en steeds stonden er twee partijen op gelijke, eenzame, hoogte. Mijn grootouders stemden PvdA. Ze waren die lui die met rode rozen in de wijk en stad liepen, die folders in de woonkamer hadden liggen, opgestapeld op de houten eettafel. Ze woonden vergaderingen bij. Als kind wandelde ik overal langs en tussendoor, niet wetend van hun motieven en hun gedachtegang. Ik vroeg het hen nooit, ik was te klein.

Nu, kijkend naar mijn stempas die ik volgende week moet gebruiken, herinner ik me opeens hun inzet en inspanningen om hun partij te steunen die vroeger bekend stond als de partij voor de harde werkers, de arbeiders. Mijn opa had in de Rotterdamse haven gewerkt en mijn oma verzorgde hun kind, harder werken kon niet.

Ik besef nu pas hoezeer zij een socialistische politieke voorkeur in hun leven lieten en met rotsvast vertrouwen en ideologie steun gaven aan die partij. Omdat zij geloofden in hard werken en zorgen voor elkaar. Mijn oma zat trouwens ook in de ouderenbond. Ik herinner me nog dat ik meeging naar een vergadering en trots was op de inbreng die mijn oma had. Zij zaten beiden niet stil.

Op wie ga ik stemmen volgende week? Nee, ik stem niet op de PvdA. Wel op een partij met een liberaal maar toch links gedachtegoed die onderwijs, inclusiviteit, zorg en klimaat hoog op de agenda heeft staan. En dan hoop ik ook op een verrassende verkiezingsuitslag waardoor er een nieuwe fase zijn intrede zal doen. We hebben het zo hard nodig.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.