Blijkbaar sta ik in de lange lijst van blogs waar je op kunt stemmen vanaf 12 oktober tot een bepaalde tijd.
Hartstikke leuk, dus doe je ding! :)
Ik herhaal je.
Ik herhaal je
zonder begin of einde
herhaal ik jouw lichaam
De dag kent een smalle schaduw
en de nacht gele kruisen
het landschap is onaanzienlijk
en het mensdom een rij kaarsen
terwijl ik jou herhaal
met mijn borsten
die de holtes van jouw handen imiteren
Ingrid Jonker.
het wit project.
DE BRUTALEN.
‘Het is gewoon zo; de wereld draait om snel, effectief, direct en vooral brutaal.’
Ik zat tegenover haar. Een vrouw met frêle uitstraling maar desalniettemin haar hart op de tong. Een soort van voorbeeld. Van hoe het zou moeten. Vanuit een integere houding toch uiten wat je wenst voor jezelf. Met een enorm vat aan bruikbare middelen om je grenzen te waarborgen.
‘Het is inderdaad wel zo, ja. Dat de mensen die extraverter in het leven staan misschien sneller iets voor elkaar krijgen. De wereld draait om extravertheid. Dat wordt normaal gevonden. Alles dat minder uitgesproken en open is wordt eerder gezien als niet helemaal oké.’
Beaamde ze.
‘Als ik met drie mensen in een pauze zit en de één praat nog harder en meer dan de ander wil ik de rust opzoeken. Ik heb geen gevoel van tot rust komen als ik pauze heb met mensen die dan ook zo druk doen. Het geeft me bijna een paniekerig gevoel. Dan wil ik weg. Mezelf terugtrekken uit de wereld.’
Alsof ik dat stom en gek moet vinden aan mezelf.
And what can i say,
but i’m wired this way. — ani difranco.
De solist.
Toen ik begon te werken als bleu begin twintig meiske, bij een basisschool die qua team vrij open was, keek ik op naar anderen en leerde van hun werkwijze.
Toen ik jaren later de kans kreeg zelf een lokatie op te starten, via het brede school idee voor een naschoolse opvang, en dus een klaslokaal ging inrichten in een openbare basisschool waar ik niet alleen verantwoordelijk was voor de aanschaf van meubilair maar ook werving van ‘klanten’, de kas, intake-gesprekken, boodschappen, contacten met de schoolleiding, verslag uitbrengen in een zeswekelijkse overleg, kindverslagen bijhouden, oudergesprekken, contacten met buurtnetwerk, enzevoorts, dacht ik dat ik het een verademing zou vinden alleen te werken. Lekker zelf alles beslissen en regelen. Ik ben soms een tikkeltje eigengereid.
Maar ik snakte, na een jaar, naar samenspraak. Overleg. Twee-eenheden. Ik verliet met pijn in m’n hart mijn werkplek om te switchen naar een groter team (en dichterbij huis).
Een groter team betekent meer meningen, meer gedachten, meer kletspraat, meer democratisch gedoe, meer overleg waardoor het langer duurt voordat een punt wordt goedgekeurd, afgekeurd of doorslag geeft. Ik raak soms een beetje moedeloos van dat wijvengedoe. Dat gezever. Dat nutteloze in de rondte geharrewar. Mensen, stel je doel vast, maak je punt, hak een knoop door en ga naar huis!
Ik ben toch meer een solist. Denk ik. Of ongeduldig?
En de haloscan commentbox heeft kuren. Maar ik vind reacties zo leuk. Doe je me deze keer een plezier en mail je het door? metkarin*apedinges*gmail.com
Dank je.