VOORTBORDUREND OP HONDEN,
en schijterij; ik nam m’n schetend hondje mee naar het werk.
(nu is het de bedoeling dat je klikt op ‘m’n schetend hondje’ en dan zie je wat ik bedoel.)
Laatst, op een druilerige zondag, had ik de stouten sloffen aangetrokken en mijn hele kledinginhoud die aan een kledingrek hing, erafgehaald en wat echt niet meer kon, niet paste of versleten was in een vuilniszak gedaan en de kleding die al langer dan een maand er maar hing te hangen of lag te liggen in de wasmachine gestopt om de rest (heel vre-se-lijk geordend) op kleur terug te hangen. Omdat het mooi stond.
Net als met apparaten heb ik een soort van langdurige verliefdheid met kleding. Toen mijn wasmachine, een oud beestje van meer dan vijftien jaar, het toch begaf, en het door een meneer met enorme oorbel in zijn oor werd weggedragen, voelde ik toch best een knoop in m’n maag.
Mijn, inmiddels niet meer zo ecrukleurige, suede leren laarsjes vertoonden al een piepklein scheurtje. Vier jaar lang met enorm plezier gedragen. Mijn Lee spijkerbroek met een enorm gat in mijn bovenbeen (en andere plekken), omdat ik hem meer dan vijf jaar met veel liefde droeg, kon ik niet wegdoen, want het was m’n lievelings. En misschien, als ik weer maatje 27 droeg, wat ik ook weer niet wilde, (en begrijp me niet verkeerd, maatje 28 staat veel beter) kon ik hem toch weer aan? Ja, oke, zonder scheurtjes dan, netjes gemaakt bij een naaiatelier.
Mijn schetend hondje, een uniek t-shirt van Yoshimoto Nara, was al zeker drie jaar oud. Het bruine shirtje vertoonde een klein beetje valigheid. In de zomer en winter droeg ik het. In de winter met een vestje erover.
(Tip van de week: zoveel nieuwe truitjes hoef je helemaal niet te kopen; koop een dunne cardigan en draag je t-shirtjes gewoon door.)
De kinderen in mijn groep lagen helemaal in een deuk.
“Hij laat scheetjes!” riep R (3 jr.)
De volgende dag kwam een papa de groep binnen gewandeld. Hij keek me ietwat gefronst aan.
“Gisteren vertelde R dat je scheetjes liet.”
Ik dacht lichtjes te verkleuren.
“Dat was ik niet! Dat was m’n schetend hondje!”
Toen begreep de papa er helemaal niets meer van.
